Παρασκευή 30 Μαρτίου 2007

ΑΠΩΛΕΙΑ ΜΝΗΜΗΣ

Σιωπής τιμωρία
Πάνω σε αφρισμένο στόμα
Επίμονα κοίταζε
Το ρολόι της σκέψης
Που σταμάτησε
Όχι για να ξεκουραστεί
αλλά για να ξεχάσει
Εις μάτην!

Πέμπτη 29 Μαρτίου 2007

ΔΕΙΧΝΩ

Θα φορέσω οχτώ λουλούδια.
Θα μυρίζω Άνοιξη.
Όλα τα χρώματα, όλα θα τα μαζέψω.
Τα στολίδια των πουλιών.
Τα μάτια της τίγρης.
Τα μαλλιά του λιονταριού.
Τη ζέστη της γάτας.
Και τότε θα μου πεις.
Αν σου θύμισα ποια είμαι.

ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΜΙΑΣ ΜΕΡΑΣ

Τελικά ο f. έχει μάλλον δίκαιο... Όταν ΔΕΝ είμαστε καλά γράφουμε.
Ανεβάζω λοιπόν πάλι ένα παλαιότερο κείμενο, όταν δεν ήμουν μέσα στην τρελή χαρά...
Που να μου μείνει χρόνος να γράψω καινούργια.. Έχω πέσει με τη μούρη στην ιστορία μου!
Βιβλίο θα βγει στο τέλος! Λες τελικά να έχω το πεζό και να μη το ξέρω? Λες? Θα μου πείτε εσείς όταν τελειώσω και το διαβάσετε. Ακολουθεί το κείμενο.. Καλημέρες!

ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΜΙΑΣ ΜΕΡΑΣ

Δωμάτιο Πέτρα Σιωπή Δράκος Πρωί.
Θλίψη Απόγνωση Βάσανο Λύκος
Μεσημέρι.
Κίνηση Αγωνία Αναζήτηση Αλεπού
Απόγευμα.
Προσμονή Κορύφωση Λύτρωση Γάτα Βράδυ.

Τετάρτη 28 Μαρτίου 2007

ΜΙΑ ΛΟΓΙΚΗ ΕΞΗΓΗΣΗ

12 ακριβώς. Μεσάνυχτα.
Η πόλη δεν κοιμάται. Μόνο η ψυχή.
Ωραία κοιμωμένη, την ώρα της Σταχτοπούτας.
Μα ούτε βασιλόπουλο, ούτε πρίγκιπας,
να ξυπνήσει τη ψυχή.
Λήθαργος. Λήθη. Κομμένη ορμή.
Ποτάμι γάργαρο. Μέσα μου τρέχει.
Μια λέξη. Μια μικρή λέξη. Μια μικρή.
Αλλά δεν έρχεται.
Το νήμα έχει μπλεχτεί για τα καλά.
Κουβάρι έχει γίνει. Κουβάρι.
Και αυτή η μοναξιά. Τι βαρετή παρέα.
Ο ήχος απουσιάζει. Άλλη διάσταση παίρνουν όλα.
Όλα μες στη σιωπή.
Χαμένα όνειρα. Όλες οι υποσχέσεις
δεν κρατήθηκαν ποτέ. Όλες.
Όλα τα ψέματα του κόσμου
πάνω μου πέφτουν και με πλακώνουν.
Όλα τα ψέματα που όλα είναι.
Καμία αγάπη δυνατή.
Και χάδι και φιλί και υποσχέσεις.
Κενές, επιπόλαιες, φθηνές.
Το ψέμα έγινε ποτάμι.
Το ποτάμι αίμα. Τρέχει στους δρόμους.
Και όλοι είναι μέσα.
Γλιστρούν και πέφτουν.
Και ούτε ένα κομμάτι σάρκας
Να πιαστείς. Να σωθείς.
Ούτε μυστικά. Δε θέλω.
Δε θέλω να ξέρω μυστικά.
Ούτε να υπάρχουν.
Σαν τα λουλούδια. Τα πέταλα ανοιχτά να είναι όλα.
Στο φως. Μόνο ψέμα. Και ένα κενό.
Ένα γαλάζιο κενό.
Ψυχρό σαν το ψέμα.
Σαν τις σκοτωμένες υποσχέσεις.
Γιατί να δίνονται ποτέ?
Αφού είναι ψέμα.
Να κάνεις όνειρα με υποσχέσεις.
Που είναι ψέμα.
Και φοβάμαι. Φοβάμαι. Φοβάμαι πολύ.
Και αυτήν την αγκαλιά.
Αυτήν που ήθελα πολύ
Ποτέ δεν ήρθε.
Γιατί ήταν όλα ψέμα.
Λαχταρώ ακόμα.
Έμαθα να πιστεύω σε ψεύτικες υποσχέσεις.
Για να φτιάχνω όνειρα.
Να ζω για να δίνω.
Ή μήπως δίνω επειδή ζω?
Αλλά το κουβάρι δε λύνεται.
Με κούρασε. Το απατηλό όνειρο.
Τα σκέφτομαι όλα.
Από την κούνια έως εδώ.
Μα αυτό, λένε, το παθαίνουν αυτοί
Που πριν το θάνατο είναι.
Για αυτό φοβάμαι πολύ.
Πολύ. Πολύ.
Πονάω. Δυνατά. Πολύ.
Που χάνω. Και δεν ξέρω τι.
Όλες οι υποσχέσεις δεν έγιναν
Την ύστατη στιγμή.
Τίποτα να μην περιμένω πρέπει.
Να ξεριζώσω όλα τα όνειρα.
Να βγούνε όλα. Να είμαι καθαρή.
Από το ψέμα να πλυθώ.
Να είμαι έτοιμη. Να ριχτώ στη μάχη.
Αλλά πάλι όχι. Δε θέλω άλλες μάχες.
Μόνο μια αγκαλιά. Να κλάψω. Πολύ.
Όπως όταν ήμουν παιδί.
Αναφιλητά να έρθουν να σκεπάσουν τη σιωπή.
Να λυτρωθώ.

Δευτέρα 26 Μαρτίου 2007

Η ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΜΙΑΣ ΜΕΡΑΣ

Μια αδιάφορη μέρα. Χλιαρή.
Μια μέρα που αύριο θα έχω ξεχάσει.
Και που δε θα με πάει πιο κοντά σε εμένα.
Μέχρι που σε είδα. Με πόση λαχτάρα!
Το σπίτι γεμίζει αρώματα. Το δωμάτιο φιλιά!
Όλα αλλάζουν. Όλα ανατρέπονται.
Με μια μικρή ματιά. Με ένα άγγιγμα.
Με κλείνεις μέσα στην αγκαλιά.
Ο έρωτας, ο πόθος, η αγάπη, έρχονται.
Με παίρνεις από το χέρι.
Στους κήπους πας του παραδείσου.
Κομμένη ανάσα. Χείλη σμιχτά. Κορμιά ζεστά.
Και το ταξίδι πάλι αρχίζει.
Μαζί. Δυνατά.
Και δε με νοιάζει αν θα φτάσω
στην Ιθάκη πιο κοντά.
Μαζί σου μόνο να΄ μαι αληθινά!

Πέμπτη 22 Μαρτίου 2007

ΤΡΟΜΑΚΤΙΚΟ...

Δεν είμαι story teller
Είμαι soul teller
Άντε το πολύ πολύ να γίνω sorry teller…
Αχ, και πρέπει έως την Παρασκευή να έχω κάνει κάτι…
Clouds in my coffee..

Τετάρτη 21 Μαρτίου 2007

ΑΣΕ ΜΕ ΝΑ ΣΕ ΠΑΡΩ

Θα έρθω να σε πάρω από το χέρι.
Με ορμή και δύναμη.
Με λαχτάρα και ενθουσιασμό.
Γιατί έτσι είμαι.
Και αυτό αγάπησες.
Να στο θυμίζω πρέπει.
Πως είμαι αήθικη όπως λες.
Αλλά αυτό αγάπησες.
Για αυτό πόνεσες.
Για αυτό προσπάθησες.
Να σε απογειώσω πάλι.
Να σου δώσω μια φωτιά.
Να αγγίξω τα χείλη όπως μόνο εγώ.
Μπορώ.
Γιατί είμαι παιδί.
Όπως λες.
Και πάντα θα θέλω αγκαλιές.
Για αυτό μ΄αγάπησες.
Αλλά και για αυτό με τιμωρείς.
Πάλι.
Για αυτό θέλω πάντα να προσπαθώ.
Εκεί που το στόμα του λύκου
Κρύβει το φεγγάρι που αγγίξαμε.
Μαζί σου.
Μπορούμε.
Αγαπημένε.
Αιώνιε.
Έρωτα.

THE JOKE OF THE DAY

Του είπε:
" θέλω να με σέβεσαι"

Απάντησε:
"δε σε σέβομαι εγώ μωρή?"

FOR MY LOVER

Αγαπημένο από Tracy Chapman...

Two weeks in a Virginia jail
For my lover for my lover
Twenty thousand dollar bail
For my lover for my lover
And everybody thinks
That I m the fool
But they don’t get
Any love from you
The things we wont do for love
Id climb a mountain if I had to
And risk my life so I could have you
You, you, you...
Everyday Im psychoanalyzed
For my lover for my lover
They dope me up and I tell them lies
For my lover for my lover
I follow my heart
And leave my head to ponder
Deep in this love
No man can shake
I follow my heart
And leave my mind to wonder
Is this love worth
The sacrifices I make

ΤΟ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ

Το διαφορετικό. Αυτό ήθελα να ζήσω.
Και ο κήπος που μου δόθηκε ήταν γεμάτος άνθη.
Όμως ποτέ δεν έφθανε. Ποτέ αρκετό τίποτα.
Η δίψα δεν έσβηνε.
Και η αγωνία πάντα βασανιστικά παρούσα.
Το ανικανοποίητο πάντα με περίμενε.
Και όλα ήταν μάταια. Και λίγα.
Έγινα κυνική.
Εγώ η φιλεύσπλαχνη, η γεμάτη κατανόηση.
Γιατί το άλλο έτσι σε κάνει.
Όχι από απληστία.
Κυνήγι του εαυτού μου.
Η τιμωρία του.
Που πότε δεν έδινα μπράβο.
Πάντα.
Υπήρχε πιο πολύ, πιο πολύ.
Πάντα.
Υπάρχει κι άλλο.

Τρίτη 20 Μαρτίου 2007

ΠΕΡΙ ΧΛΙΑΡΟΤΗΤΟΣ

Όντας ενεργό, ενίοτε πολυάσχολο, ενίοτε αγαπητό, ενίοτε σεβάσμιο, ενίοτε εκτεθειμένο, ενίοτε μισητό και ακόμα πιο ενίοτε αξιαγάπητο μέλος αυτής της τεράστιας οικογενείας που φέρει το όνομα κοινωνία, I couldn’t help noticing, ότι το χλιαρό κυκλοφορεί, υπάρχει, βρίσκεται, αντανακλάται, αναπνέει παντού.
Θέλω τον καφέ μου, όχι πολύ ζεστό όχι πολύ κρύο, χλιαρό. Θέλω το μπάνιο μου όχι πολύ καυτό όχι πολύ κρύο, χλιαρό. Θέλω τη μέρα μου όχι πολύ καλή όχι πολύ κακή, χλιαρή.
Θέλω τους φίλους μου: χλιαρούς. Θέλω τη δουλειά μου: χλιαρή. Θέλω τη σχέση μου: χλιαρή.
Θέλω κάτι να αντέχω, να κουμαντάρω, να είναι εντός ορίων, να μην εκτεθώ, να μη παρεξηγηθώ, να μη πονέσω, να μη χαρώ να μη λυπηθώ, να μπορώ να το σταματήσω, να μπορώ να το αρχίσω. Να μπορώ να χτίσω, να γκρεμίσω. Να γκρεμίσω. Να καταστρέψω. Να διαλύσω. Να ισοπεδώσω. Να κατεδαφίσω. Να μην αφήσω. Τίποτα πίσω.
Να μπορώ να είμαι καλά. Χωρίς τύψεις ενοχές, πόνο, δόσιμο, λαγνεία, ανάγκη, ΖΩΗ.
Χλιαρά. Είμαι καλά.
Αλλά εύχομαι τα χαπάκια αυτά να κυκλοφορούν για πολύ καιρό…

Δευτέρα 19 Μαρτίου 2007

ΑΠΑΝΘΡΩΠΟ?

Είχα να δω τηλεόραση πάνω από μήνα.. επισκέφτηκα την Κυριακή τους γονείς μου, και η προσφιλής συνήθεια της μέσης αστικής οικογένειας ήρθε και με βρήκε, χωρίς να μου ζητήσει την άδεια: η τηλεόραση ανοιχτή συνόδευε το κατά τα άλλα υπέροχο Κυριακάτικο γεύμα της μητέρας.
Απίστευτες ειδήσεις! Μια μητέρα λέει, πούλησε το παιδί της για να αποπληρώσει τις δόσεις του αυτοκινήτου της… Όλοι έσπευσαν να κατακρίνουν. “Είναι αυτή μάνα? Απάνθρωπη! Πως μπόρεσε?”
Η επόμενη είδηση είχε να κάνει με τη λίστα του Forbes και τους ποιο πλούσιους ανθρώπους του κόσμου… “Α! Ο τάδε πέρυσι ήταν στο νούμερο 6, φέτος πως πήγε βρε παιδί μου στο 4” και λοιπά χαρούμενα.
Απίστευτο, σκέφτηκα! Όλοι έσπευσαν να κατακρίνουν αυτή τη μάνα, θύμα του σύγχρονου lifestyle, θύμα της υπερκαταναλωτικής μας κοινωνίας. Θύμα της κοινωνίας που αυτοί που χαμογελαστοί φιγουράρουν στο Forbes δημιουργούν. Αλλά κανένας μα κανένας δεν αναρωτήθηκε πως οι χαμογελαστοί μεγιστάνες του Forbes είναι εκεί που είναι, και πόσοι υποφέρουν για να είναι αυτοί πρώτοι και δεύτεροι στις λίστες…
Μια μάνα που πουλάει το παιδί της για να επιβιώσει και κάποιοι που έχουν τόσα λεφτά που 10 ζωές δε τους φτάνουν για να τα ξοδέψουν. Τι είναι αυτό? Σουρεαλισμός? Εγώ πάντως δε μπορώ να το καταλάβω…

ΠΡΟΣΜΟΝΗ

Έσβησε το φως.
Έγειρε και εξάπλωσε.
Ύπνος βαθύς τη βρήκε.
Ο ύπνος ο αξύπνητος.
Λησμονιά σκέπασε τη χώρα.
Λουλούδια δέντρα, όλα ξεχάστηκαν.
Εποχές, καλοκαίρια, άνοιξες, σβήστηκαν.
Ωραία κοιμωμένη.
Πάντα αμίλητη, θλιμμένη.
Πνοή ανέμου, φιλί ζεστό.
Να την ξυπνήσει.
Προσμένει. Καρτερά.
Ένα άγγιγμα στη ψυχή. Λυτρωτικό.
Να ‘ρθουν να τη βρουν όλα τα χαμόγελα.
Και τα αναφιλητά.
Μα σαν ξυπνήσει, πάλι αυτήν την προσμονή αναζητά.
Η ψυχή του ανθρώπου.
Αχόρταγη και ακόρεστη.
Πάντα το νέο, το άλλο αποζητά.
Βάσανο Σίσυφου. Αιώνιος τροχός.
Μα και ζωή ταξιδεμένη.

Τρίτη 13 Μαρτίου 2007

ΓΙΑΤΙ ΓΡΑΦΟΥΜΕ...

Ή άλλες φορές γιατί απλά θέλουμε να μοιραστούμε με όλον τον κόσμο το αγαπημένο μας λουλούδι...

ΚΑΛΟ ΑΠΟΓΕΥΜΑ ΚΑΛΟ ΓΡΑΨΙΜΟ

ΚΑΙ ΟΜΩΣ ΓΥΡΙΖΕΙ....

Ή άλλες φορές μπορεί να γράφουμε γιατί πιστεύουμε ότι ο κόσμος θα αλλάξει... θα τον αλλάξουμε.. Όπως λέει και η Γώγου...

Θα ρθεί καιρός που θα αλλάξουν τα πράγματα. Να το θυμάσαι Μαρία.
Θυμάσαι Μαρία στα διαλείμματα εκείνο το παιχνίδι που τρέχαμε κρατώντας τη σκυτάλη -μη βλέπεις εμένα- μην κλαις. Εσύ εισ' η ελπίδα. Άκου θάρθει καιρός που τα παιδιά θα διαλέγουν γονιούς δε θα βγαίνουν στην τύχη Δε θα υπάρχουνε πόρτες κλειστές με γυρμένους απέξω Και τη δουλειά θα τη διαλέγουμε δε θάμαστε άλογα να μας κοιτάνε στα δόντια. Οι άνθρωποι -σκέψου!- θα μιλάνε με χρώματα κι άλλοι με νότες. Να φυλάξεις μονάχα σε μια μεγάλη φιάλη με νερό λέξεις και έννοιες σαν και αυτές απροσάρμοστοι-καταπίεση-μοναξιά-τιμή-κέρδος-εξευτελισμός για το μάθημα της ιστορίας. Είναι Μαρία -δε θέλω να λέω ψέματα- δύσκολοι καιροί. Και θαρθούνε κι άλλοι. Δεν ξέρω -μην περιμένεις και από μένα πολλά- τόσα έζησα, τόσα έμαθα, τόσα λέω κι απ' όσα διάβασα ένα κρατάω μόνο: "Σημασία έχει να παραμένεις άνθρωπος".
Θα την αλλάξουμε τη ζωή! Παρ' όλα αυτά Μαρία.

Η ΑΡΧΗ ΤΩΝ...

Η εκπλήρωσις της έκνομής των ηδονής έγινεν.
Απ' το στρώμα σηκωθήκαν, και βιαστικά ντύνονται χωρίς να μιλούν.

Βγαίνουνε χωριστά, κρυφά απ' το σπίτι·
και καθώς βαδίζουνε κάπως ανήσυχα στον δρόμο,
μοιάζει σαν να υποψιάζονται που κάτι επάνω των προδίδει

σε τι είδους κλίνην έπεσαν προ ολίγου.
Πλην του τεχνίτου πώς εκέρδισε η ζωή.

Αύριο, μεθαύριο, ή μετά χρόνια θα γραφούν
οι στίχ' οι δυνατοί που εδώ ήταν η αρχή των.

Να γιατί μπορεί να γράφεις...
Η απάντηση μπορέι να έρχεται τόσο απλά όσο το περιγράφει παραπάνω ο μοναδικός αγαπημένος Καβάφης...

Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΗΣ ΣΤΙΓΜΟΥΛΑΣ

Μαθαίνω, σιγά σιγά, να δίνω σημασία στα μικρά. Τα είχα ξεχάσει για πολύ καιρό (χρόνια). Κάτι αλλάζει… Μια βόλτα στο κέντρο Σάββατο πρωί, ένα μικρό café στην Ακαδημίας, παρέα μόνο με ένα βιβλίο, συναντήσεις με φίλους στα Εξάρχεια για απογευματινό καφέ… Όμορφες αναζητήσεις για αγαπημένες μουσικές. Με ένα αναποφάσιστο γκρίζο ουρανό. Που δε μπορεί να με διαπεράσει, γιατί έχω ένα χαμόγελο ΝΑ! Και μαθαίνω πάλι να ρουφάω τη στιγμή, αυτήν την πολύτιμη φίλη (ή εχθρό) που είχα ξεχάσει. Γιατί η ζωή είναι κάτι που συμβαίνει όταν εγώ κάνω σχέδια για το μέλλον. Και δε θέλω πια :)

Παρασκευή 9 Μαρτίου 2007

Η ΛΕΞΗ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

Τη σκέφτομαι συνέχεια...
ΑΓΕΡΟΧΑ
Υπέροχες εικόνες έρχονται στο μυαλό
ΑΓΕΡΟΧΑ

ΞΕΝΟΙΑΣΤΕΣ ΜΕΡΕΣ... MOOD OF TODAY

Σε μια παραλία με άσπρη άμμο και ζεστά νερά, στην άλλη άκρη του κόσμου. Εκεί που δεν υπήρχε τίποτα άλλο.. Εκεί που ήμουν πραγματικά ελεύθερη... Όμορφες μέρες. Όμορφες σκέψεις.

ΚΑΙ Ο ΜΗΝΑΣ ΕΧΕΙ 9...

Και έιναι και Παρασκευή. Είμαι οκ! Κάτι μου ήρθε εχτές. Όλα καλα όμως. Είναι που πάντα είμαι δυνατή για τους άλλους. Που όλοι νομίζουν ότι αν καταρεύσω και εγώ έφτασε το τέλος του κόσμου. Και δεν είμαι ποτέ αδύναμη. Και το χρειάζομαι που και που. Να ζητάω και εγώ βοήθεια... Δε ξέρω να το κάνω καλά. Αλλά εσείς με καταλάβατε.
Ευχαριστώ πολύ Γιώργο.
Ευχαριστώ πολύ Ήρα.
Και ο μήνας έχει 9 όλη μέρα!
Φιλιά και καλημέρες!

Πέμπτη 8 Μαρτίου 2007

THE MOOD OF THE DAY..


ΓΙΟΡΤΗ

Παραληρήματος συνέχεια..

Μέσα στη χαρά, ήρθε η θλίψη και με βρήκε.
Και σε όλες τις γιορτές, στα γέλια, στις χαρές,
Πάντα ο κόμπος στο στομάχι, πάντα με συνοδεύει.
Σα να φοβάμαι να χαρώ. Να αφεθώ.
Εγώ που απλώνω όλο το χέρι.
Και δε με νοιάζει. Και που όλο τρέχω.
Μα στις γιορτές, πάντα σταματώ.
Ξεροκαταπίνω ένα χαμόγελο από λουλούδια.
Και το στομάχι μου πονάει.
Σε όλες τις χαρές, σα να νιώθω ενοχές.
Για κάτι που δεν έγινε.
Και η γιορτή κρατάει όσο προλαβαίνω να την προφέρω.
Και σβήνει μέσα στα φώτα τα λαμπερά.
Που πάει η χαρά? Που κατοικεί?
Γιατί το σπιτάκι της δεν το φροντίζω?
Ένα δέντρο. Ναι ένα δέντρο πρέπει να της φυτέψω.
Να βγάλει ρίζες, να ριζώσει μέσα μου.
Να απλωθεί.
Να με τυλίγει όταν έρχεται η θλίψη να με βρει.
Να μη φοβάμαι.

ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΞΗΜΕΡΩΣΕΙ?

Και το φως δεν ήρθε να με βρει?
Παράξενη άχαρη μέρα, όπως λένε και οι Τρύπες..
Καλημέρα

ΠΑΡΑΞΕΝΗ ΜΕΡΑ

Παράξενη, θλιμμένη μέρα.
Σα να έχει σκοτώσει κάποιος τη χαρά.
Και ξύπνησα με απώλεια και έλλειψη.
Σα να επισκέφτηκε κάποιος τη ξενοιασιά μου.
Την ερωτεύτηκε και την πήρε μαζί του.
Την κουβαλάει όπως ο Δίας την Ευρώπη.
Και εγώ έμεινα μόνη να αναρωτιέμαι.
Κάτι λείπει. Κάτι έχασα ενώ κοιμόμουν.
Ήρθε ο δαίμονας και κάθισε στο σβέρκο μου.
Μου πήρε την ανάσα και με έκανε θλιμμένη.
Παράπονο στην άκρη των χειλιών.
Δεν τολμάω να το προφέρω.
Για να μην υπάρχει.
Το πέπλο της θλίψης κάθισε στο βλέμμα.
Σα να περίμενα μια γιορτή που ποτέ δεν ήρθε.
Και πίνω μόνη μου τα ποτά.
Τρώω όλα τα γλυκά.
Για να ταΐσω τη λησμονιά.
Που πήγαν όλες οι ηδονές?
Ποιος στηλίτευε το όνειρο όλη νύχτα?
Ποιος κλέφτης, ποιος ιερόσυλος,
μπορεί τούτη τη μαγική μέρα να σπιλώσει?

ΑΧΑΡΗ ΜΕΡΑ

Άχαρη μέρα, στείλε ως εδώ
βρώμικο αέρα, βρώμικο φως
Παίξε για μας
Χάσε για μας
Σβήσε, σβήσε
σβήσε για μας
Κακοντυμένη μέρα
κάνε μας συντροφιά
οδήγησέ μας τώρα
ίσια στο πουθενά
Άχαρη μέρα, μη σταματάς
να μας δαγκώνεις,
να μας πονάς
Γέλα για μας
Κλάψε για μας
Σβήσε, σβήσε
σβήσε για μάς
Κακοντυμένη μέρα
κάνε μας συντροφιά
οδήγησέ μας τώρα
ίσια στο πουθενά

Η ΕΚΔΡΟΜΗ

Μα τι από τα δυο πονάει πιο πολύ
Η μοναξιά πονάει ή η επαφή


Μου έχεις τάξει μια εκδρομή
Μα είναι για μας η κάθε μέρα βροχή
Με έχει κουράσει αυτή η διαδρομή
Ένα τοπίο όλο όχι και μη
Κι είναι η πόρτα κλειστή
Όμως για μένα ήσουν πάντα μια πληγή ανοιχτή
Μα που ξέρεις μπορεί
να ταξιδέψουμε μια μέρα ή μια
νύχτα μαζί
Θα θελα ξανά να με θες,
θα θελα αέρας να γίνεις
Να περνάω τις νύχτες που καις
το πουκάμισό μου ν’ ανοίγεις
το πουκάμισό μου ν’ ανοίγεις

Δεν είναι η αγάπη σαν εκδρομή
Είναι μια μάχη που ’χει και νικητή
Μα τι από τα δυο πονάει πιο πολύ
Η μοναξιά πονάει ή η επαφή
Μα που ξέρεις μπορεί να ταξιδέψουμε μια μέρα ή μια
νύχτα μαζί
Κι είναι η πόρτα κλειστή
Όμως για μένα ήσουν πάντα μια πληγή ανοιχτή

Θα θελα ξανά να με θες
Θα θελα αέρας να γίνεις
Να περνάω τις νύχτες που καις
Το πουκάμισό μου ν’ ανοίγεις
Να 'μαι φάντασμα στη σιωπή
να 'σαι όλα αυτά που φοβάμαι
Κι ύστερα με ένα φιλί
μες στα χέρια σου να κοιμάμαι μες στα χέρια σου να κοιμάμαι.

Τετάρτη 7 Μαρτίου 2007

ΚΟΡΜΙΑ

Κάτι έχω πάθει σήμερα...

Κορμιά ενωμένα, κορμιά διψασμένα. Για άνοιξη και φως.
Στον πόθο αντίκρυ δεν έχω αντίσταση.
Και δε με νοιάζει. Δε θέλω να ξέρω γιατί και πως.
Ξυπνάει το κορμί. Με λίγο φως και 2 φιλιά.
Αίσθηση, παραίσθηση, οφθαλμαπάτη, αναφιλητά.
Μυρίζει ωραία απόψε ο ουρανός.
Διψασμένη μα γεννημένη πάλι μέσα στο φως.

CHASE THE SUN

Ένα από τα πιο αγαπημένα μου τραγούδια ever.
Φυσικά για τον Ήλιο.... Planet Funk.

I'm flying away
Running like the wind
As I chase the sun
Up spinning around
Circles in my mind
Sailing over the ground

ΜΟΝΟ ΦΩΣ

Είναι οι μέρες φωτεινές.
Και τίποτα δε θέλω.
Πώς να φανώ αχάριστη
Με ήλιο που σε καίει
Μόνο ζέστη
Και είμαι ευτυχισμένη
Η γάτα που έχω στην καρδιά γουργουρίζει
Και τίποτα δε θέλω.
Ξυπνάω λουσμένη από το φως.
Αχόρταγα, όλες τις σταγόνες, όλες, θα μαζέψω.
Όλες τις σταγόνες του ήλιου.
Και τίποτα άλλο δε θέλω.
Μόνο φως.
Το ξέρω, έρχεται η εποχή μου.

Παρασκευή 2 Μαρτίου 2007

My Favourite Game

Και φυσικά το αντίστοιχο τραγούδι του κειμένου...

I don't know what you're looking for
you haven't found it baby, that's for sure
You rip me up and spread me all around
in the dust of the deed of time
And this is not a case of lust, you see
it's not a matter of you versus of me
It's fine the way you want me on your own
but in the end it's always me alone
And I'm losing my favourite game
you're losing your mind again
I'm losing my baby
losing my favourite game
I only know what I've been working for
another you so I could love you more
I really thought that I could take you there
but my experiment is not getting us anywhere
I had a vision I could turn you right
a stupid mission and a lethal fight
I should have seen it when my hope was new
my heart is black and my body is blue
And I'm losing my favourite game
you're losing your mind again
I'm losing my favourite game
I've tried but you're still the same
I'm losing my baby
you're losing a saviour and a saint

ΤΟ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΜΟΥ ΠΑΙΔΙΚΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ

Λένε. Η ζωή είναι παιχνίδι. Και ο έρωτας είναι. Παιχνίδι. Ταξιδεύω σκίζοντας το σκοτάδι. Αφήνω μια λεπτή χρυσή γραμμή για να τη δεις. Να την πιάσεις. Να πιαστείς. Να με βρεις. Αλλά δε συναντιόμαστε.
Γιατί δεν περιμένω. Δεν έχω υπομονή. Και όλο είμαι στο επόμενο.
Που πάλι τρέχεις να έρθεις. Ή μήπως έτσι απλά νομίζω?
Μήπως τελικά εσύ κρατάς το νήμα. Αμετακίνητος πάνω στο χάρτη του νησιού με το θησαυρό. Και εγώ απλά, σα να πλέκω γαϊτανάκι, στροβιλίζομαι. Και είσαι. Και πάω. Και απλά σε βλέπω από αλλού. Και εσύ απλά είσαι. Εκεί που πάντα ήσουν. Αλλά νομίζω ότι έρχεσαι. Αλλάζει απλά το φόντο?
Ποιος ορίζει το αγαπημένο μου παιδικό παιχνίδι. Έχω γίνει το παιχνίδι του μυαλού μου? Γιατί είσαι ήρεμος. Το αγαπημένο μου παιχνίδι. Και σταθερός. Το παιχνίδι του πόθου. Και αυστηρός. Το παιχνίδι της εξουσίας. Και απόμακρος. Το παιχνίδι του φόβου.
Δεν πρέπει να είναι πάλη. Ούτε αγώνας. Το παιχνίδι αρχίζει. Ποιος θα πληγώσει πιο πολύ τον άλλο? Και πόσο ο πόνος θα κρατάει. Και έρχεται η παραίτηση. Αλλά κρατάω το νήμα. Γιατί δε μπορώ. Στο παιχνίδι του μυαλού, δίνω συνέχεια. Το παιδί που έχω παίζει. Δεν γίνεται αλλιώς.
Και χάνω το αγαπημένο μου παιχνίδι. Χάνεις τη ψυχραιμία. Χάνω τη γοητεία. Χάνεις τη καθαρότητα. Χάνω τη διάταξη. Χάνεις το λυτρωτή σου. Και σε χάνω.