ΓΙΟΡΤΗ

Παραληρήματος συνέχεια..

Μέσα στη χαρά, ήρθε η θλίψη και με βρήκε.
Και σε όλες τις γιορτές, στα γέλια, στις χαρές,
Πάντα ο κόμπος στο στομάχι, πάντα με συνοδεύει.
Σα να φοβάμαι να χαρώ. Να αφεθώ.
Εγώ που απλώνω όλο το χέρι.
Και δε με νοιάζει. Και που όλο τρέχω.
Μα στις γιορτές, πάντα σταματώ.
Ξεροκαταπίνω ένα χαμόγελο από λουλούδια.
Και το στομάχι μου πονάει.
Σε όλες τις χαρές, σα να νιώθω ενοχές.
Για κάτι που δεν έγινε.
Και η γιορτή κρατάει όσο προλαβαίνω να την προφέρω.
Και σβήνει μέσα στα φώτα τα λαμπερά.
Που πάει η χαρά? Που κατοικεί?
Γιατί το σπιτάκι της δεν το φροντίζω?
Ένα δέντρο. Ναι ένα δέντρο πρέπει να της φυτέψω.
Να βγάλει ρίζες, να ριζώσει μέσα μου.
Να απλωθεί.
Να με τυλίγει όταν έρχεται η θλίψη να με βρει.
Να μη φοβάμαι.