Παρασκευή 22 Φεβρουαρίου 2008

8 ΜΗΝΩΝ...

Οι ορμόνες μου έχουν βάρέσει κόκκινο... μεγαλώνει η κοιλίτσα και το παιδί... τρομαχτικά... αρχίζω και φοβάμαι λίγο. σκέφτομαι τον πόνο. αλλά και την χαρά!
Θα είμαι η πιο χαζή μαμά που υπάρχει στον κόσμο, το ξέρω... και δε με πειράζει καθόλου! Ο γιος μου θα είναι το πιο κακομαθημένο παιδί που υπάρχει στον κόσμο! και δε με πειράζει! κανένας δεν έπαθε κακό από πολύ αγάπη!

αυτό μπορέι να είναι και το τελευταίο μου ποστ... δε ξέρω.
Ζητάω συγνώμη από όσους έχω εξαφανιστεί... τρέχω και δε φτάνω όμως.. αντε να σταματήσω τη δουλειά μήπως γίνω πάλι άνθρωπος... βλέπετε μετά τη δουλειά δεν είμαι για πολλά πολλά. σπίτι και ύπνο. κουράγιο μηδέν! το παιδάκι μου θέλει όλη την ενέργεια...

Πολλά φιλιά σε όλους και θα τα πούμε!

Πέμπτη 10 Ιανουαρίου 2008

Fata Morgana

Θα μεταλάβω με νερό θαλασσινό
στάλα τη στάλα συναγμένο απ' το κορμί σου
σε τάσι αρχαίο, μπακιρένιο αλγερινό,
που κοινωνούσαν πειρατές πριν πολεμήσουν.
Πούθ' έρχεσαι; Απ' τη Βαβυλώνα.
Πού πας; Στο μάτι του κυκλώνα.
Ποιαν αγαπάς; Κάποια τσιγγάνα.
Πώς τη λένε; Φάτα Μοργκάνα.
Πανί δερμάτινο, αλειμμένο με κερί,
οσμή από κέδρο, από λιβάνι, από βερνίκι,
όπως μυρίζει αμπάρι σε παλιό σκαρί
χτισμένο τότε στον Ευφράτη στη Φοινίκη.
Πούθ' έρχεσαι; Απ' τη Βαβυλώνα.
Πού πας; Στο μάτι του κυκλώνα.
Ποιαν αγαπάς; Κάποια τσιγγάνα.
Πώς τη λένε; Φάτα Μοργκάνα.
Σκουριά πυρόχρωμη στις μίνες του Σινά.
Οι κάβες της Γερακινής και το Στρατόνι.
Το επίχρισμά τ', αγιά σκουριά που μας γερνά,
μας τρέφει, τρέφεται από μας και μας σκοτώνει.

Πέμπτη 11 Οκτωβρίου 2007

REAL BEAUTY????

Δε θέλω να κάνω διαφήμιση στο Dove, αλλά το ένα film είναι καλύτερο από το άλλο...
onslaught και evolution... πατήστε το link και δείτε και τα δύο... αξίζει.


http://www.campaignforrealbeauty.com/dsef07/t5.aspx?id=7373

Παρασκευή 5 Οκτωβρίου 2007

ΣΩΣΤΕ ΤΑ ΖΩΑ!!

Οι Έλληνες κυνηγοί είναι περίπου 250.000. Σε αυτό το νούμερο προσθέστε και τα λοιπά μέλη της οικογενείας τους που ψηφίζουν. Καμμία κυβέρνηση από τα δύο μεγάλα κόμματα δεν θα είχε το πολιτικό θάρρος να αντιμετωπίσει το πολιτικό κόστος εφαρμόζοντας το αυτονόητο: να προστατεύσει την ήδη πληγωμένη θανάσιμα πανίδα της χώρας μας.

Δεκάδες χιλιάδες ζώα πεθάνανε με φρικτό θάνατο από τις πρόσφατες πυρκαγιές. Τα υπόλοιπα αυτή τη στιγμή υποφέρουν από την έλλειψη τροφής, νερού, και το στρες που υπομείνανε. Και δε φτάνει μόνο αυτό,αλλά κυνηγοί έχουν μαζευτεί στις περιοχές που τα ζώα έχουν βρει καταφύγιο και πυροβολούνε ανεξέλεγκτα.

Για αυτό τον λόγο, το συγκεκριμένο petition έχει μεγάλη σημασία. Πρέπει να συμπληρωθούν όσο το δυνατόν περισσότερες υπογραφές. Προωθήστε το όπου μπορείτε.For this reason, this petition is very important. If you believe in this, sign, and forward it to your friends.ΥΠΟΓΡΑΨΤΕ ΓΙΑ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙ ΤΟ ΚΥΝΗΓΙ ΓΙΑ ΤΑ ΕΠΟΜΕΝΑ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ 5 ΧΡΟΝΙΑ ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΠΟΡΕΣΟΥΝ ΤΑ ΖΩΑ ΝΑ ΕΠΙΒΙΩΣΟΥΝ!!!!

http://www.PetitionOnline.com/isoniso/petition.html

Παρασκευή 14 Σεπτεμβρίου 2007

ΛΑΪΚΗ ΣΟΦΙΑ...

Η ΠΑΡΑΒΟΛΗ ΤΟΥ ΨΑΡΑ
Είναι απόγευμα και ο μπαρμπας απο το ωραιο νησάκι του Αιγαίου έχει πάει για ψάρεμα στην αμμουδιά. Αφού ρίχνει την πετονιά ξαπλώνει προς τα πίσω στηριζόμενος στους αγκώνες του και αρχίζει να αγναντεύει περιμένοντας κάποιο τσίμπημα. Σε λίγο εμφανίζεται ένας επιχειρηματίας στην αμμουδιά που είχε πάει βόλτα για να αποβάλει λίγο από το στρες που του δημιουργούσαν οι δουλειές του. Βλέποντας τον ψαρά να ψαρεύει τόσο νωχελικά, τον πλησιάζει και του λέει:

- Δεν κάνεις καλά, με αυτό τον τρόπο δεν θα πιάσεις ψάρια. Πρέπει να βρέξεις κώλο αν θέλεις να πιάσεις ψάρια
- Για ποιο λόγο; τον ρωτάει ο ψαράς.
- Θα τα πουλάς και θα βγάζεις κέρδος.
- Για ποιο λόγο?
- Μετά από λίγο καιρό με τα κέρδη θα πάρεις δίχτυα ώστε να πιάνεις περισσότερα ψάρια
- Για ποιο λόγο; λέει και πάλι ο ψαράς.
Λίγο ενοχλημένος, ο επιχειρηματίας αποκρίνεται :
- Πιάνοντας περισσότερα ψάρια θα μπορέσεις να πάρεις μία βάρκα και να βγάλεις περισσότερα χρήματα
- Για ποιο λόγο; ξαναλέει ο ψαράς.Έχει αρχίσει να του την δίνει του επιχειρηματία η μονότονη απάντηση του ψαρά αλλά υπομονετικά του εξηγεί:
- Με τα χρήματα θα αγοράσεις ένα μεγαλύτερο πλοίο και θα προσλάβεις ανθρώπους να σε βοηθούν!
- Για ποιο λόγο; ρωτάει και πάλι ο ψαράς.Ο επιχειρηματίας είναι πλέον κατακόκκινος, γεμάτος θυμό!
- Μα δεν καταλαβαίνεις; Σε λίγα χρόνια θα έχεις έναν ολόκληρο στόλο από ψαράδικα, με πολλούς υπαλλήλους, που θα ψαρεύουν σε όλες τις θάλασσες του κόσμου, για λογαριασμό σου.
- Για ποιο λόγο;
- 'Ετσι, θα μπορέσεις να εισάγεις την εταιρεία σου στο χρηματιστήριο. Θα θησαυρίσεις και μετά, χωρίς να σκας, το μόνο που θα έχεις να κάνεις είναι να κάθεσαι στην αμμουδιά και να βλέπεις το ηλιοβασίλεμα!!
- Γιατί, τώρα τι κάνω;

Παρασκευή 27 Ιουλίου 2007

Η ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΚΑΘΡΕΦΤΗ

Το ξέρω είπα καλές διακοπές... αλλά κάτι ήθελα...

Η συνάντηση αυτή ήταν τυχαία.
Το βλέμμα ακινητοποιήθηκε από την στιγμιαία λάμψη.
Και να! Στεκόταν τώρα εκεί απέναντι από τον καθρέφτη.
Πολλές φορές είχε αναζητήσει το είδωλό της.
Όμως τώρα την είχε αναζητήσει αυτό.
Η ματαιοδοξία έγινε πραγματικότητα.
Και οι όροι αντιστράφηκαν.
Το είδωλο την έκρινε και για πρώτη φορά.
Η αγωνία της κρίσης ήταν εχθρός και όχι εργαλείο.
Και το είδωλο τη ρώτησε
“Tο βρήκες αυτό που ψάχνεις?
Έδωσες τώρα τέλος στην αγωνία σου?”
Κι εκείνη αποκρίθηκε γεμάτη ειρωνεία, όπως πάντα:
Γι’ αυτό δεν είσαι παρά ένα ανόητο είδωλο,
κι όχι σάρκα και οστά όπως εγώ!
Πως είναι δυνατόν με μιαν απάντηση κανείς να σβήσει
όλες τις αγωνίες και τους πόνους και τις ερωτήσεις?
Κούφιο, άδειο είδωλο ζεις μοναχά σε μια διάσταση
Ζεις μόνον όταν στέκομαι εγώ μπροστά σου.
Μάθε λοιπόν πως είσαι μόνο
ένα μικρό κομμάτι της ύπαρξής μου
Και όλη μου η ζωή έχει πολλά, πέρα από εσένα
Σου δίνω πάλι τη θέση που σου πρέπει.
Την πιο μικρή.

Πέμπτη 26 Ιουλίου 2007

Τρίτη 26 Ιουνίου 2007

ΜΙΑ ΒΟΥΤΙΑ ΘΑ ΜΑΣ ΣΩΣΕΙ!

ΤΙ ΝΑ ΛΕΜΕ ΤΩΡΑ... ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΑΥΤΑ ΕΙΜΑΣΤΕ...

Τρίτη 12 Ιουνίου 2007

DEDICATION

It s nice to feel.
It’s nicer to show
Even if u r dead
U r not dead

A state of mind
A room with 1000 mirrors
Close the door
Don’t close the door
Let the light shine upon u

Be scared
Share
U pose
U show
U write
U live

Not dead
Not UN dead

Let the butterflies enter the crack of the soul

Not dead

Ride the seahorse
In the deepest red sky

Δευτέρα 11 Ιουνίου 2007

Desaparecido...

Επειδή έχω καιρό να ανεβάσω τραγουδάκι, ένα από τα αγαπημένα μου από Manu Chao. "Ο Εξαφανισμένος" Wishfull thinking...

Me llaman el desaparecido
Que cuando llega ya se ha ido
Volando vengo, volando voy
Deprisa deprisa a rumbo perdido
Cuando me buscan nunca estoy
Cuando me encuentran yo no soy
El que estα enfrente porque ya
Me fui corriendo mαs allα
Me dicen el desaparecido
Fantasma que nunca estα
Me dicen el desagradecido
Pero esa no es la verdad
Yo llevo en el cuerpo un dolor
Que no me deja respirar
Llevo en el cuerpo una condena
Que siempre me echa a caminar
Me llaman el desaparecido
Que cuando llega ya se ha ido
Volando vengo, volando voy
Deprisa deprisa a rumbo perdido
Yo llevo en el cuerpo un motor
Que nunca dejade rolar
Yo llevo en el alma un camino
Destinado a nunca llegar
Me llaman el desaparecido
Cuando llega ya se ha ido
Volando vengo, volando voy
Deprisa deprisa a rumbo perdido
Perdido en el siglo... siglo XX... rumbo al XXI

Πέμπτη 7 Ιουνίου 2007

ΘΕΛΩ

Θέλω να έχει μόνο ήλιο
Ταξίδια μακρινά σε χώρες θέρμης
Να λιώνω στη ζεστή του ανάσα
Να σκίζω τις σκιές με θαλπωρή

Θέλω να είμαι στη θάλασσα
Στη μήτρα της να με ζεσταίνει
Να διαρρηγνύω με τα μάτια κύματα
Να αφανίζω τη βαρύτητα στα εκκρίματά της

Θέλω να πετάω στον αέρα
Έρμαιο της παγερής σιωπής
Να διαπερνώ την αναίσθητη αύρα
Να ψηλαφίζω μονάχη τους αέρηδες

Θέλω ν’ ακούω μουσικές
Με όνειρα να αρμενίζει η ψυχή
Να ξημερώνει στα πέταλα των λουλουδιών
Να βγαίνουν αληθινές όλες οι υποσχέσεις

Θέλω να είμαι ελεύθερη
Βουτιά στη χώρα των επιθυμιών
Να χτενίζω με κοχύλια τα μαλλιά

Να πλανεύω όλους τους καθρέφτες της ψυχής

Δευτέρα 4 Ιουνίου 2007

ΥΠΟΒΡΥΧΙΑ ΦΩΤΙΑ

Άχαρη μέρα, μουντή. Σα να έκλεψε κάποιος τον ενθουσιασμό. Σα να μην υπάρχει χαμόγελο. Το κατάπιε ο λύκος που δεν ήξερε τι κάνει. Για να με κάνει να ζω σε κάτι που δεν είναι αυτό που νόμιζα. Να περιμένω μια συγνώμη και να μη ξέρω από πού. Κάτι έχει χαθεί.
Ένα κομμάτι από το παζλ που κύλισε κάτω από τον καναπέ και δεν το βρήκε κανείς. Μια σοκολάτα που πέταξα στα σκουπίδια. Γιατί έληξε. Κάτι μου έχουν πάρει. Ληστές της προσμονής και των υποσχέσεων. Μισά. Περίεργα. Ακατάληπτα.
Ένα ποτάμι που κύλησε, έτρεξε, σταμάτησε στη φλόγα-πυρκαγιά, την έσβησε με ασημένιες λάμψεις οργής και πόνου. Με μελωμένες κουβέντες αναζήτησης. Χωρόχρονος που ταξιδεύει στο σύμπαν. Με το πλοίο φάντασμα. Που αγκυροβολεί στα λιμάνια της μνημολίθης..
Εναλλασσόμενη τάση. Επικίνδυνη ανάταση. Σωστό και λάθος αγκαλιασμένα, χορεύουν στο λυκόφως της αμφιβολίας. Χορό ερωτικό, κατάκτηση, πάθος, μοίρα. Ένα φτερό στον αέρα αιωρείται μαζί τους. Χορεύει και αυτό. Προσπαθεί με το χορό να πετάει. Αν σταματήσει θα πέσει. Αλλά αν κουραστεί θα αγανακτήσει.
Παγίδα. Παγίδα αδιόρατη. Όμορφο πέπλο μοναξιάς. Ιστός αράχνης από μολύβι και άμμο. Μια βουτιά στα μανιασμένα νερά όταν δύει ο ήλιος. Και να μη ξέρεις αν θα ανέβεις πάλι στην επιφάνεια. Επιφάνεια.. όχι διάφανη.
Το μπουμπούκι που αυτοπυρπολήθηκε όταν έμαθε πως όλο το χρόνο γεννιόταν για να το κόψει το ανίερο χέρι σε μια στιγμή. Ο κύκλος του παραλόγου. Τα άλογα όταν τρέχουν ξέρουν ότι θα σταματήσουν? Αν ήμουν άλογο θα έτρεχα για πάντα…Κόντρα στον άνεμο, με τη χαίτη να ανεμίζει στα λιβάδια που δεν έχουν φράχτες.

Και τα δάκρυα που θα κυλήσουν ένα ματωμένο πρωινό θα ποτίζουν τον τάφο από χώμα, που έχει σκαλίσει η μωβ πεταλούδα με τα δόντια της θυσίας. Και θα λένε όλοι πως στο τέλος το καλό έχει νικήσει. Και όλοι θα είναι χαρούμενοι. Και ψεύτικοι. Και αδιάφοροι. Και ψεύτες. Και λίγοι. Και άτολμοι. Και ψεύτες.

Παρασκευή 1 Ιουνίου 2007

Δευτέρα 21 Μαΐου 2007

Η ΚΑΡΔΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΣΠΑΘΙ

Ήρθε ο πόνος ο παλιός
Με βρήκε όπως πρώτα
Πόσο μικρή και αφελής!
Κλειδί δεν είχα αφήσει
Μα την πόρτα μου άνοιξε
Όπως μόνο ο πόνος ξέρει
Και ήρθε να με βρει
Και αν το δις εξαμαρτείν είναι πολύ
Το επ΄ άπειρον τι να ναι?
Πείσμα. Πόλεμος. Αντοχή.
Κανένας. Τίποτα δε θα μου το αλλάξει.
Και ας ρίχνω μόνη τη γροθιά στο μαχαίρι.
Ποτέ δε θα προσκυνήσω.
Ποτέ κι ας αφήσω την τελευταία πνοή
φωνάζοντας το ποτέ με όση δύναμη έχω.
Από τον πόνο έγινα δυνατή.
Μεγάλωσα, γιγαντώθηκα
Στα ίσα τον παλεύω.
Πιο δυνατή από τον πόνο
Πιο μεγάλη από το παράπονο.
Όλοι τώρα φοβούνται
Οι φταίχτες
Στα πόδια μου πέφτουν και παρακαλάν
Να τους λυπηθώ
Και η τιμωρία η πιο μεγάλη για αυτούς
Δεν είναι η οργή μου που τους καταπίνει
Είναι η ζωή που χαλάσανε.
Και που δεν τους λυπήθηκε και αυτούς
Ο πόνος που μου χάριζαν
Αλλά εγώ άντεξα
Και χίλιες φορές ξανά
Μέχρι να πεθάνω
Ποτέ θα φωνάζω
Και όλοι θα παρακαλάνε
Να τους λυπηθώ
Και η τιμωρία η πιο μεγάλη είναι αυτή
Πως τώρα πια
Μόνο τον οίκτο μου έχουν
Στο ένα χέρι κρατώ την καρδιά
Και στο άλλο το σπαθί
Εγώ ορίζω το σωστό
Εγώ λέω το δίκαιο
Και τώρα πια
Μόνο λύπηση μου έχει απομείνει
Φταίει η μεγαλόκαρδη φύση μου
Η γενναιοδωρία
Που υπάρχουν
Αλλά και τώρα
Ποτέ θα ακούσουν
Να βγαίνει από το στόμα μου
Γιατί ποτέ δεν προσκύνησα
Κανέναν επειδή έπρεπε
Μόνο όταν ήθελα
Και ήθελα μόνο από αγάπη
Και αυτό δε μου το επέβαλλε ποτέ ο πόνος
Γιατί στο ένα χέρι έχω την καρδιά
Μα στο άλλο το σπαθί.
Αγαπώ και ορίζω.

Τετάρτη 16 Μαΐου 2007

ΜΑΓΙΑΤΙΚΟ ΒΥΣΣΙΝΟ

Φτιάχναμε λικέρ βύσσινο…Τέτοια εποχή. Κανέλες και αρώματα στο σπίτι. Χρώματα και μυρωδιές. Και κάθε μέρα έκανα την ίδια ερώτηση:
«Μπορούμε να το δοκιμάσουμε τώρα?»
«Όχι ακόμα, βιάζεσαι! Θέλει το χρόνο του»
Και ξανά τα ίδια την άλλη μέρα. Μια προσμονή, τόσο βασανιστική, τόσο όμορφη… Κι ας άνοιγα κρυφά το βάζο… Το ήξερε αλλά δεν έλεγε τίποτα. Το βύσσινο. Κόκκινο σαν αίμα. Σαν καινούργια αρχή. Τώρα ψάχνω το λικέρ που δεν έχουμε φτιάξει. Κάπου στον κήπο του πατρικού μου. Αλλά όλα είναι αλλιώς. Βύσσινο και νεράντζι. Γλυκό και πικρό. Tα χρόνια που έφυγαν. Η αθωότητα που χάθηκε (?) Το λικέρ που δεν θα δοκιμάσω. Αυτό που θα φτιάχνω μια μέρα με τα δικά μου παιδιά. Τα χρόνια που έρχονται. Το βύσσινο που στάζει σαν αίμα στο μαχαίρι του χρόνου.

Παρασκευή 11 Μαΐου 2007

ΑΔΡΑΝΕΙΑ

Να κάνουμε
Κάτι
Να μου αρέσει
Η μέρα μου
Να κάνουμε κάτι
Να θυμάμαι
Κάτι
Ωραίο

Κάτι
Να κατασπαράζει
Τη νηνεμία
Να καταπίνει
Τη στασιμότητα
Να κατακρεουργεί
Την πραγματικότητα
Να καταργεί
Τα όρια

Να κάνουμε
Όνειρα
Σχέδια
Ταξίδια
Παιχνίδια
Έρωτα
Πόλεμο

Να έχω να γυρίζω
Πίσω
Σε κάτι
Αξέχαστο
Μοναδικό
Συγκλονιστικό
Ασυνήθιστο

Εκτός σχεδίου
Εκτός προγράμματος
Εκτός πλαισίου
Εκτός ανάγκης
Εκτός χρόνου

Χωρίς λογική
Χωρίς σκέψη
Χωρίς ανάσα

Κάτι
Να
Μη
Περιμένω
Τίποτα
Άλλο

Τρίτη 8 Μαΐου 2007

ΓΙΑ ΤΟΝ ΗΛΙΑ

Ο ΠΡΩΤΟΣ ΚΑΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΕΡΩΤΑΣ
Σε γνώρισα μια κρύα νύχτα
Σκοτεινή
Δεν ήξερα
(πως?)
Μαζί θα σβήναμε
Τη δίψα μας για αγάπη
(πώς να ξέρω?)
Μαζί από τότε
Σε δρόμους αταξίδευτους
(μαζί)
Δε σε περίμενα
Με έψαχνες, μου είπες
(που?)
Χαρά γεμίζουν τα μάτια
Λαχτάρα το στόμα
Πόνος
Μη φύγεις
(που να ξέρω?)
Φόβος
Στην καρδιά
(μη φύγεις!)
Φοβάμαι που είμαι εδώ
Και μαθαίνεις
Μου μαθαίνεις
Να δίνω
Μαθαίνεις
Να παίρνεις
Σκοτάδι, φώς
Αντέχεις
Κι εγώ μαζί
Γυρίζουμε γύρω
Από το γαϊτανάκι
Που υφαίνω

(υφαίνεις?)
Γιορτή
Και
Πόνος
Δε
Θέλω
Να
Πονάς
(πώς να το κάνω?)

Παρασκευή 4 Μαΐου 2007

6 PERSONS, 6 RESPONSES

Όταν η μαμά μου φωνάζει το όνομά μου ξέρω ότι κάτι θέλει
Όταν ο αδερφός μου φωνάζει το όνομά μου ξέρω ότι θέλει να μου πει τι έχει
Όταν ο μπαμπάς μου φωνάζει το όνομά μου ξέρω ότι θα τσακωθούμε
Όταν ο Ηλίας φωνάζει το όνομά μου με ψάχνει και του λείπω και θα με πάρει αγκαλιές. Και πριν ή μετά από αυτό θα τσακωθούμε
Όταν η Εύη φωνάζει το όνομά μου ξέρω ότι θα με κατσαδιάσει γιατί έχω εξαφανιστεί
Όταν η Μαριάν φωνάζει το όνομά μου ξέρω ότι θα με πειράξει επειδή πειράζω όλο τον κόσμο