Μια αδιάφορη μέρα. Χλιαρή.
Μια μέρα που αύριο θα έχω ξεχάσει.
Και που δε θα με πάει πιο κοντά σε εμένα.
Μέχρι που σε είδα. Με πόση λαχτάρα!
Το σπίτι γεμίζει αρώματα. Το δωμάτιο φιλιά!
Όλα αλλάζουν. Όλα ανατρέπονται.
Με μια μικρή ματιά. Με ένα άγγιγμα.
Με κλείνεις μέσα στην αγκαλιά.
Ο έρωτας, ο πόθος, η αγάπη, έρχονται.
Με παίρνεις από το χέρι.
Στους κήπους πας του παραδείσου.
Κομμένη ανάσα. Χείλη σμιχτά. Κορμιά ζεστά.
Και το ταξίδι πάλι αρχίζει.
Μαζί. Δυνατά.
Και δε με νοιάζει αν θα φτάσω
στην Ιθάκη πιο κοντά.
Μαζί σου μόνο να΄ μαι αληθινά!
Δευτέρα 26 Μαρτίου 2007
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
18 σχόλια:
oops..! χάθηκα στο δίκτο κι άρπαξε το φαί. Η μυρωδιά του καμένου απ' την κουζίνα έπιασε τα ξεφωνητά. Δεν θα βάλω σάλτσα σόγιας τώρα στο φαγητό γιατί το κατάμαυρο πια κρεμύδι το χρωμάτισε σφαιρικά το κατσαρόλι.
Όσο για το πρόσθετο link που κρέμασες στο blog σου, μάθε πως βάζεις ένα επιπλέον λιθαράκι στην πλάτη μου για τη διαχείριση του δικού μου blog. Πρέπει εντεύθεν να προσέχω πολύ τι θ' ανεβάζω. Αν δεν έχω έμπνευση για ποίημα ίσως καθαρίζω με κανένα διήγημα. Θα δούμε...
Ζητάω συμβουλή...
δε βάζω λιθαράκι στην πλάτη σου... ανοίγω άλλο ένα παραθυράκι στο φως. αυτό είναι...
νομίζω ότι μπορείς να ανεβάζεις ό,τι νιώθεις! ό,τι και αν είναι αυτό.
εηάλλου δε νομίζω ότι έχεις πρόβλημα με την έμπνευση...
Και μου άνοιξες την όρεξη με το φαγητο...:)
Δε με λες? Πίσω απ' την οθόνη είσαι? Στο μεταξύ ίσα που πρόλαβα το ρύζι στο διπλανό σκεύος.
Όσο για την απάντησή σου, ομολογώ πως υπό πίεση λειτουργώ καλύτερα απ' ότι χαλαρός. Στις διακοπές π.χ. ούτε να τα βλέπω θέλω τα μολυβόχαρτα. Για το θέμα της έμπνευσης, νομίζω πως ποτέ δε μπορούμε να ξέρουμε στα σίγουρα. Έχω γεμίσει πολλά καλάθια με πεταμένες σκέψεις. Ευτυχώς που με τους υπολογιστές κάνεις ένα delete και το παίζεις και οικολόγος λόγω οικονομίας χαρτιού.
χα χα χα... έτυχε..
η πίεση κάνει καλό. είναι γεγονός. υπάρχει όμως μια λεπτή γραμμή που η πίεση μπορεί να γίνει πανικός. και αυτό δεν το θέλουμε.
ναι η έμπνευση είναι περίεργο πράγμα, συμφωνώ.. για αυτό και είναι μαγική. γιατί πάντα σε εκπλήσσει.
μην πετάς ποτέ σκέψεις. καμία δεν είναι άχρηστη. για να σκεφτείς κάτι σημαίνει ότι ένα συναίσθημα τη γέννησε. κάθε σκέψη είναι παιδί σου. να τις αγαπάς όλες.
Καλά... Θα προσέχω από εδώ κι εμπρός.
το θέμαδεν είναι να προσέχεις. το θέμα είναι να νιώθεις... και ας μην προσέχεις :)
Με ρούμπωσες!
Είναι λογικό (φυσιολογικό, δόκιμο, αναμενόμενο, έπρεπε να το είχα ήδη σκεφτεί, κτλ.) να εκφράζεσαι έτσι. Τα λόγια σου μου θύμισαν τη γνώμη που αποκόμισα (και στο έστειλα σε σχόλιο) όταν άρχισα να διαβάζω τις αναρτήσεις σου.
Βγάζεις δηλ. τα εσώψυχά σου όπως ακριβώς τα νιώθεις χωρίς λογοκρισία.
Όταν με το καλό πάρεις μπόλικες δόσεις από f., θα δεις ότι ο f. παραινεί τα παιδιά να συμπυκνώνουν το λόγο τους το περισσότερο δυνατόν. Κι εγώ σ' αυτό το λούκι είμαι. Της αφαίρεσης.
Επειδή ουσιαστικά εχώ ασχοληθεί περισσότερο με τον πεζό παρά με τον ποιητικό λόγο (αναλογικά πάντα. δεν είμαι και κανένας Καζαντζάκης εδώ που τα λέμε) προσπαθώ να κόψω τις μακρυγορίες.
Προηγουμένως αυτό εννοούσα με τις πεταμένες σκέψεις. Δε μου άρεσε ο τρόπος που τις εξέφραζα.
Κι αν καμιά φορά βάζουμε κάτι (ή πετάμε αν θέλεις) στην άκρη, αυτό ουσιαστικά δεν εξαφανίζεται. Μένει μέσα μας και περιμένει την κατάλληλη στιγμή να μας τριβελίσει το κεφάλι ξανά.
δεν είμαικαι πολύ σίγουρη για όλη αυτή τη διαδικασία αυτολογοκρισίας... ξέρω τι εννοεις, μας το λέει και εμάς ο f. δεν ξέρω αν θέλω να το κάνω. δε με νιάζει να δημιουργήσω αριστουργήματα. το βρίσκω λίγο επιτιδευμένο. σα να χάνεις το ταξίδι και να σε ενδιαφέρει μόνο ο προορισμός. εξάλλου, δε νομίζω ότι είναι το ίδιο όταν προσπαθείς να συμπηκνώσεις το λόγο. γιατί δεν είναιαυτό που σου βγάινει ακριβώς, είναι κάτι άλλο. και μερικές φορές η λεπτομέρεια κάνει τη διαφορά. ακούγομαι απόλυτη ίσως, αλλά μόνο απόλυτα μπορώ να νιώθω...είμαι ανοιχτή σε ερεθίσματα και προτάσεις όμως. όσο ζω μαθαίνω. και αυτό είναι και το μυστικό για την αιώνια νεότητα. η μάθηση.
πάντως όταν έχω ένα ορμητικό ποτάμι μέσα μου δε μπορώ να το κάνω ποταμάκι. και αυτό μπορέι να είναι αδυναμία αλλά δε με νoιάζει. το χαίρομαι! του ύψους ή του βάθους!
Στο στρατό, αφού ο υποδιοικητής έριχνε ό,τι ποινή ήταν να μας ρίξει, το ποινολόγιο πήγαινε στον διοικητή, που είχε τις δικές του "ευαισθησίες". Για ορισμένα παραπτώματα έλεγε... "εγκρίνω κι επαυξάνω την ποινή του "τάδε" με δέκα επιπλέον ημέρες στέρηση εξόδου".
Έτσι κι εγώ εγκρίνω κανονικά τις απόψεις σου. Ο κόσμος, γράφουμε για να νιώσουμε καλύτερα, όχι να καταπιεστούμε περισσότερο.
Ειδικά εγώ είμαι κατ' εξοχήν καταπατητής των οδηγιών που παίρνω απ' τον f. Όταν ζητούσε ένα διήγημα μίας σελίδας, έπιανα το μολύβι και γέμιζα τέσσερις. Όταν δεν ένιωθα έτοιμος ν' αγγίξω ένα θέμα που έδινε για εργασία, έγραφα για κάτι άλλο.
Ορισμένες "παρανομίες" μου τις πέρναγε στο ντούκου. Σε ορισμένα πράγματα όμως επέμενε πως έπρεπε να βελτιωθώ. Το ίδιο κάνει σε όλους. Μετά έβλεπα πως είχε δίκιο απ' την τεχνική άποψη που έθετε το θέμα.
Αφού αισθάνεσαι όμορφα με τον τρόπο που κάνεις αυτά που κάνεις, απαγορεύεται να τ' αλλάξεις. Όταν και αν έρθει η ώρα να το κοιτάξεις από άλλο πρίσμα, θ' ακολουθήσεις την επιταγή που σου λέει η Μαρία. Ένα κι ένα κάνουν δύο σ' αυτή την περίπτωση.
Ορισμένοι όμως που βλέπουμε κλεφτά λίγο πιο έξω απ' το Μικρό Πολυτεχνείο ή την "παρέα" μας, είμαστε υποχρεωμένοι να κοιτάξουμε το θέμα της γραφής μαζί με τους "θεσπισμένους κανόνες" που σέρνει πίσω της. Τρέχα γύρευε δηλαδή. Όπως είπα τις προάλες στο radio poetry, "ο ρομαντισμός τελειώνει όταν βάζεις την τελεία στο γραπτό σου. Μετά αρχίζει η φθορά της ψυχής".
Είπα καλημέρα στην αρχή της κουβέντας? Δεν είπα. Πάει τώρα... Καλησπέρα σας κυρία μου. Πως περάσατε σήμερα?
Τι να σου πω Antoin μου... από την άλλη ένας φίλος είπε πως όταν γράφεις μόνο και μόνο για εκφραστείς εσύ, χωρίς να λαμβάνεις υπόψη σου τίποτα άλλο, μου είπε ότι είναι σα σαν να αυνανίζεσαι... (αλλιώς το εξέφρασε αλλά τέλος πάντων). Μπορεί να έχει και δίκαιο... εγώ βέβαια του απάντησα και το έγινε κακό είναι αυτό? άντε τώρα να συννενοηθείς μαζί μου...
κατά τα άλλα γράφω μια ιστορία που έπρεπε να έχω γράψει από πριν. αλλά τώρα μου βγαίνει. έχω 3 μικρά κεφάλαια και πάω για τα υπόλοιπα....για να δούμε κύριε antoin.. εγώ βλέπετε δεν είμαι του πεζού. πρώτη απόπειρα θα έλεγα...
έψω πέσει με τη μούρη (όπως κάνω συνήθως βέβαια: ύψος ή βάθος, γράφω ή δε γράφω)
P.S. Τι αγένεια εκ μέρους μου! ΚΑΛΗΣΠΕΡΑ!
Αυτά που λέμε κρατάνε τον κόσμο να κουβεντιάζει μέχρι πρωίας και άκρη δεν βγαίνει. Ορισμένα νυχτοπούλια μόνο χαίρονται, που περνάει αλώβητη η νύχτα.
Γράψε, γράψε, γράψε και πάω για ύπνο, στούφες, όνειρα και κόψιμο ξύλων.
c.u.
Αισθάνομαι πως παρεμβαίνω σε μια ζεστή συζήτηση. Και δεν έχω και τίποτα να πω. Όσο για το γράφειν ΑΣ ΠΑΡΟΥΝ ΦΩΤΙΑ ΤΑ ΠΛΗΚΤΡΟΛΟΓΙΑ. Passionaria (αλήθεια πώς σου ηρθε;) ανταποδίδω την τιμή.
Ευχαριστώ πολύ και εγώ με τη σειρά μου για την τιμή που μου κάνεις!
Passionaria είναι ένα ιστορικό πρόσωπο από τον εμφύλιο τησ Ισπανίας. Μια γυναίκα που πολέμησε με πάθος για τις ιδέες και τα ιδανικά της. Βασικά ήθελα να το κάνω passionmaria. Αλλά κατά λα΄θος έφαγα το m. Α! επίσης είναι και το λούλούδι του πάθθς στα ισπανικά. η φωτό του blog... Γενικά το πάθος που περικλύει η λέξη ένιωσα ότι μου ταιριάζει...
Κρυφακούω! Γι' αυτό να προσέχετε τι λέτε!
Όσο κι αν σας φαίνεται περίεργο είμαι με το μέρος σας και... εναντίον μου! Εκείνος που γράφει έχει τον πρώτο και ίσως τον μοναδικό λόγο. Εγώ το μόνο που κάνω είναι να τεστάρω τις απόψεις σας και να κάνω τον δικηγόρο του διαβόλου. Α, και να θυμίζω πλευρές που τυχόν δεν έχετε επιλέξει. Μέχρι να έχετε όλα τα στοιχεία που θα σας βοηθήσουν να διαλέξετε κάποιον δρόμο. Όσο πιο απάτητος, τόσο το καλύτερο. Να είστε καλά και να συνεχίστε έτσι.
οοοps! μας έπιασε η λογοκρισία!(αστειεύομαι).
δάσκαλε ξέρουμε ότι οι προθέσεις σου είναι αγνές. και εμείς το ψάχνουμε... δεν έχουμε καταλήξει σε κάτι. και προσωπικά πιστεύω ότι δε θα καταλήξω και ποτέ. μακριά από εμάς η σοφία!
Σοφία: "Εμένα μη με ανακατεύετε."
Γιατί αν ισχύει το "τα πάντα εν σοφία εποίησε" βράστα κι άστα....
Δημοσίευση σχολίου