ΠΑΡΑΞΕΝΗ ΜΕΡΑ

Παράξενη, θλιμμένη μέρα.
Σα να έχει σκοτώσει κάποιος τη χαρά.
Και ξύπνησα με απώλεια και έλλειψη.
Σα να επισκέφτηκε κάποιος τη ξενοιασιά μου.
Την ερωτεύτηκε και την πήρε μαζί του.
Την κουβαλάει όπως ο Δίας την Ευρώπη.
Και εγώ έμεινα μόνη να αναρωτιέμαι.
Κάτι λείπει. Κάτι έχασα ενώ κοιμόμουν.
Ήρθε ο δαίμονας και κάθισε στο σβέρκο μου.
Μου πήρε την ανάσα και με έκανε θλιμμένη.
Παράπονο στην άκρη των χειλιών.
Δεν τολμάω να το προφέρω.
Για να μην υπάρχει.
Το πέπλο της θλίψης κάθισε στο βλέμμα.
Σα να περίμενα μια γιορτή που ποτέ δεν ήρθε.
Και πίνω μόνη μου τα ποτά.
Τρώω όλα τα γλυκά.
Για να ταΐσω τη λησμονιά.
Που πήγαν όλες οι ηδονές?
Ποιος στηλίτευε το όνειρο όλη νύχτα?
Ποιος κλέφτης, ποιος ιερόσυλος,
μπορεί τούτη τη μαγική μέρα να σπιλώσει?