ΜΙΑ ΛΟΓΙΚΗ ΕΞΗΓΗΣΗ

12 ακριβώς. Μεσάνυχτα.
Η πόλη δεν κοιμάται. Μόνο η ψυχή.
Ωραία κοιμωμένη, την ώρα της Σταχτοπούτας.
Μα ούτε βασιλόπουλο, ούτε πρίγκιπας,
να ξυπνήσει τη ψυχή.
Λήθαργος. Λήθη. Κομμένη ορμή.
Ποτάμι γάργαρο. Μέσα μου τρέχει.
Μια λέξη. Μια μικρή λέξη. Μια μικρή.
Αλλά δεν έρχεται.
Το νήμα έχει μπλεχτεί για τα καλά.
Κουβάρι έχει γίνει. Κουβάρι.
Και αυτή η μοναξιά. Τι βαρετή παρέα.
Ο ήχος απουσιάζει. Άλλη διάσταση παίρνουν όλα.
Όλα μες στη σιωπή.
Χαμένα όνειρα. Όλες οι υποσχέσεις
δεν κρατήθηκαν ποτέ. Όλες.
Όλα τα ψέματα του κόσμου
πάνω μου πέφτουν και με πλακώνουν.
Όλα τα ψέματα που όλα είναι.
Καμία αγάπη δυνατή.
Και χάδι και φιλί και υποσχέσεις.
Κενές, επιπόλαιες, φθηνές.
Το ψέμα έγινε ποτάμι.
Το ποτάμι αίμα. Τρέχει στους δρόμους.
Και όλοι είναι μέσα.
Γλιστρούν και πέφτουν.
Και ούτε ένα κομμάτι σάρκας
Να πιαστείς. Να σωθείς.
Ούτε μυστικά. Δε θέλω.
Δε θέλω να ξέρω μυστικά.
Ούτε να υπάρχουν.
Σαν τα λουλούδια. Τα πέταλα ανοιχτά να είναι όλα.
Στο φως. Μόνο ψέμα. Και ένα κενό.
Ένα γαλάζιο κενό.
Ψυχρό σαν το ψέμα.
Σαν τις σκοτωμένες υποσχέσεις.
Γιατί να δίνονται ποτέ?
Αφού είναι ψέμα.
Να κάνεις όνειρα με υποσχέσεις.
Που είναι ψέμα.
Και φοβάμαι. Φοβάμαι. Φοβάμαι πολύ.
Και αυτήν την αγκαλιά.
Αυτήν που ήθελα πολύ
Ποτέ δεν ήρθε.
Γιατί ήταν όλα ψέμα.
Λαχταρώ ακόμα.
Έμαθα να πιστεύω σε ψεύτικες υποσχέσεις.
Για να φτιάχνω όνειρα.
Να ζω για να δίνω.
Ή μήπως δίνω επειδή ζω?
Αλλά το κουβάρι δε λύνεται.
Με κούρασε. Το απατηλό όνειρο.
Τα σκέφτομαι όλα.
Από την κούνια έως εδώ.
Μα αυτό, λένε, το παθαίνουν αυτοί
Που πριν το θάνατο είναι.
Για αυτό φοβάμαι πολύ.
Πολύ. Πολύ.
Πονάω. Δυνατά. Πολύ.
Που χάνω. Και δεν ξέρω τι.
Όλες οι υποσχέσεις δεν έγιναν
Την ύστατη στιγμή.
Τίποτα να μην περιμένω πρέπει.
Να ξεριζώσω όλα τα όνειρα.
Να βγούνε όλα. Να είμαι καθαρή.
Από το ψέμα να πλυθώ.
Να είμαι έτοιμη. Να ριχτώ στη μάχη.
Αλλά πάλι όχι. Δε θέλω άλλες μάχες.
Μόνο μια αγκαλιά. Να κλάψω. Πολύ.
Όπως όταν ήμουν παιδί.
Αναφιλητά να έρθουν να σκεπάσουν τη σιωπή.
Να λυτρωθώ.