ΠΕΡΙ ΧΛΙΑΡΟΤΗΤΟΣ

Όντας ενεργό, ενίοτε πολυάσχολο, ενίοτε αγαπητό, ενίοτε σεβάσμιο, ενίοτε εκτεθειμένο, ενίοτε μισητό και ακόμα πιο ενίοτε αξιαγάπητο μέλος αυτής της τεράστιας οικογενείας που φέρει το όνομα κοινωνία, I couldn’t help noticing, ότι το χλιαρό κυκλοφορεί, υπάρχει, βρίσκεται, αντανακλάται, αναπνέει παντού.
Θέλω τον καφέ μου, όχι πολύ ζεστό όχι πολύ κρύο, χλιαρό. Θέλω το μπάνιο μου όχι πολύ καυτό όχι πολύ κρύο, χλιαρό. Θέλω τη μέρα μου όχι πολύ καλή όχι πολύ κακή, χλιαρή.
Θέλω τους φίλους μου: χλιαρούς. Θέλω τη δουλειά μου: χλιαρή. Θέλω τη σχέση μου: χλιαρή.
Θέλω κάτι να αντέχω, να κουμαντάρω, να είναι εντός ορίων, να μην εκτεθώ, να μη παρεξηγηθώ, να μη πονέσω, να μη χαρώ να μη λυπηθώ, να μπορώ να το σταματήσω, να μπορώ να το αρχίσω. Να μπορώ να χτίσω, να γκρεμίσω. Να γκρεμίσω. Να καταστρέψω. Να διαλύσω. Να ισοπεδώσω. Να κατεδαφίσω. Να μην αφήσω. Τίποτα πίσω.
Να μπορώ να είμαι καλά. Χωρίς τύψεις ενοχές, πόνο, δόσιμο, λαγνεία, ανάγκη, ΖΩΗ.
Χλιαρά. Είμαι καλά.
Αλλά εύχομαι τα χαπάκια αυτά να κυκλοφορούν για πολύ καιρό…