ΤΟ ΣΠΙΤΙ

Μου είπες
« σου χαρίζω ένα σπίτι»
και εγώ σου είπα
Tα όνειρα δεν κατοικούν πουθενά.
Πως μπορείς να περιορίζεις τη σκέψη?
Τα αισθήματα? Την αγάπη?
Δεν κατοικούν πουθενά.
Μονό στη καρδιά μπορούν να βρουν λιμάνι.
Και να ξαποσταίνουν.
Να γιγαντώνουν.
Και να λιμνάζουν.
Τι θες να κλείσω μέσα στο σπίτι?
Την καρδιά μου?
Μα η καρδιά η αλυσοδεμένη ματώνει και πληγιάζει.
Βασανίζεται.
Και δε νιώθει. Δεν αγαπάει.
Θέλει μόνο λύτρωση.
Θέλει μόνο να φύγει.
Λαχταράει μόνο να πετάξει.
Χωρίς βάρος.
Χωρίς όνειρα και χωρίς αγάπη.
Και δεν κουβαλάει τίποτα.
Και τι το θες το σπίτι?
Καρδιά δεν έχεις να με βάλεις?

SUMMER WINE...

Λίγο κρασί καλοκαιρινό για να αντέξουμε αυτόν το γκρίζο ουρανό και να ταξιδέψουμε...

Strawberries cherries and an angel´s kiss in spring
My summer wine is really made from all these things
I walked in town on silver spurs that jingled to
A song that I had only sang to just a few
She saw my silver spurs and said lets pass some time
And I will give to you summer wine
Ohh-oh-oh summer wine
Strawberries cherries and an angel´s kiss in spring
My summer wine is really made from all these things
Take off your silver spurs and help me pass the time
And I will give to you summer wine
Ohhh-oh summer wine
My eyes grew heavy and my lips they could not speak
I tried to get up but I couldn’t find my feet
She reassured me with an unfamiliar line
And then she gave to me more summer wine
Ohh-oh-oh summer wine
Strawberries cherries and an angel´s kiss in spring
My summer wine is really made from all these things
Take off your silver spurs
and help me pass the time
And I will give to you summer wine
Mmm-mm summer wine
When I woke up the sun was shining in my eyes
My silver spurs were gone my head felt twice its size
She took my silver spurs a dollar and a dime
And left me cravin´ for more summer wine
Ohh-oh-oh summer wine
Strawberries cherries and an angel´s kiss in spring
My summer wine is really made from all these things
Take off your silver spurs and help me pass the time
And I will give to you summer wine
Mmm-mm summer wine

ΤΙ ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΓΙΝΩ ΟΤΑΝ ΘΑ ΜΕΓΑΛΩΝΑ

Όταν η μητέρα της μπήκε στο δωμάτιο, η Μαρία ήταν ήδη ξαπλωμένη αγκαλιά με την αγαπημένη της κούκλα. Την κοίταξε και χαμογέλασε.

«Θέλεις να βάλω την κούκλα σου στο καλάθι για να κοιμηθείς? “ Την ρώτησε.
«Όχι» αποκρίθηκε σχεδόν απειλητικά η Μαρία. «Είναι το παιδί μου!».

«Πολύ βιάζεσαι μικρή μου!» Της είπε η μάνα της και αφού την φίλησε επέστρεψε στο σαλόνι όπου την περίμεναν οι καλεσμένοι.

«Η κόρη μου βιάζεται να μεγαλώσει», είπε όλο χαμόγελα και καμάρι. Και οι μεγάλοι άρχισαν να σχολιάζουν και να μιλάνε για όλα αυτά τα καθημερινά που μιλάνε συνήθως.

Η Μαρία δεν άκουγε και δεν την ένοιαζε. Σκεφτόταν πως όταν θα μεγάλωνε θα ήθελε να γίνει μάνα.

Να φροντίζει, να προσέχει, να κανακεύει, να μαλώνει, να ενθαρρύνει, να αγκαλιάζει, να φυλάει, να παλεύει, να είναι εκεί για όλα όσα αγαπάει.

Mon amie la rose

Καλημέρα με ένα πολύ πολύ αγαπημένο τραγούδι από τη Natasha Atlas... Ποίηση και μουσική...

On est bien peu de choses. Et mon amie la rose
me l'a dit ce matin.
A l'aurore je suis née, baptisée de rosée.
Je me suis épanouie. Heureuse et amoureuse.
Au rayon du soleil.
Je me suis fermée la nuit. Me suis reveillée vieillie.
Pourtant j'etais trés belle. Oui j'etais la plus belle.
Des fleurs de ton jardin.
On est bien peu de choses. Et mon amie la rose
me l'a dit ce matin.
Vois le dieu qui m'a faite. M'a fait courber la tête.
Et je sens que je tombe.
Et je sens que je tombe mon coeur est presque nu
j'ai le pied dans la tombe. Déjà je ne suis plus.
Tu m'admirais que hier et je serais poussière.
Pour toujours demain.
On est bien peu de choses.
Et mon amie la rose morte ce matin.
La lune cette nuit, a veillé mon amie.
Moi en rêve j'ai vu. Eblouissant les nuits.
Son âme qui dansait. Bien-au déjà du vu.
Et qui me sourait. Croit celui qui peut croire.
Moi j'ai besoin d'espoir. Sinon je ne suis rien.
On est bien peu de choses
et mon amie la rose me l'a dit ce matin.
Vois de dieu qui m'a faite. M'a fait courber la tête.
Et je sens que je tombe.
Et je sens que je tombe mon coeur est presque nu.
J'ai le pied dans la tombe. Déjà je ne suis plus.
Tu m'admirais que hier. Et je serais poussière.
Pour toujours demain.

QUERER

Καλημέρα! Άλλο ένα αγαπημένο τραγούδι... Querer από τους Cirque Du Soleil

Querer
Dentro del corazon
Sin pudor, sin razon
Con el fuego de la pasion
Querer
Sin mirar hacia atras
A traves de los ojos
Siempre y todavia mas
Amar
Para poder luchar
Contra el viento y volar
Descubrir la belleza del mar
QuererY poder compartir
Nuestra sed de vivir
El regalo que nos da el amor
Es la vida
Querer
Entre cielo y mar
Sin fuerza de gravedad
Sentimiento de libertad
QuererSin jamas esperar
Dar solo para dar
Siempre y todavia mas
Amar
Para poder luchar
Contra el viento y volar
Descubir la belleza del mar
QuererY poder compartir
Nuestra sed de vivir
El regalo que nos da el amor
Es la vida

ΤΟ ΓΛΕΝΤΙ ΤΩΝ ΝΕΚΡΩΝ

Στην πολιτεία των νεκρών ποτέ δε ξημερώνει
Και οι πόθοι και τα όνειρα βρίσκουνε ύπνου δρόμο
Και οι νεκροί χορεύουνε γυμνοί όλο το βράδυ
Στήνουνε γλέντι με φωτιές και καίνε τα κρεβάτια
Κρεβάτια δεν τους πρέπουνε να σβήσουνε τον πόθο
Αρρώστια που μοιράζονται όλοι στην Πολιτεία
Ακροβατούν στο θάνατο, τον έρωτα γητεύουν
Και ζωντανεύουν οι νεκροί γυμνοί όλο το βράδυ
Γιατί οι άλλοι, οι ζωντανοί, τους πήραν τα κρεβάτια
Και δώσαν για αντάλλαγμα τα σκοτεινά όνειρά τους
Στήνουνε γλέντι οι νεκροί και οι ζωντανοί ζηλεύουν
Γιατί αυτοί τα όνειρα με μιας όλα τα πνίγουν
Το αίμα τρέχει άφθονο μέσα στο γλέντι τούτο
Το αίμα και ο έρωτας για πάντα αγκαλιασμένα
Και οι ζωντανοί γυρεύουνε στο γλέντι να ριχτούνε
Μα ειν΄ το γλέντι των νεκρών και τούτο τους τρομάζει
Να πιούνε αίμα καθαρό από ανθρώπου σάρκα
Να πιούνε να μεθύσουνε και να ξεχάσουν πάντα
Όρια, κανόνες, φυλακές, ντροπές και δυστυχία
Γιατί μέσα στο γλέντι αυτό θέση η ντροπή δεν έχει
Κανόνες δεν υπάρχουνε, ούτε ανθρώπων νόμοι
Μόνο ανείπωτη ηδονή, που όρια δε γνωρίζει
Χαρά που δεν ορίζεται από ηθική ανθρώπου
Σάρκα και σπέρμα μπλέκονται αντάμα με το αίμα
Και οι νεκροί δε νοιάζονται καθόλου ποιος τους κρίνει
Και οι ζωντανοί που κρίνουνε εκεί θέλουν να πάνε
Γιατί γνωρίζουνε καλά πως τούτη η ακολασία
Στα όνειρά τους πάντα ζει που έχουνε σκοτώσει

Ο ΦΟΝΟΣ

Καλησπέρα. Στέλνω το 2ο κείμενο της Διαδραστικής.

Ήρα, ελπίζω να έχεις ήδη βρει το blog μέσω του radio poetry και να απολάυσεις το κείμενο (παράληψή μου, δεν είπα τίποτα για το blog μου στην τάξη...).

Ο ΦΟΝΟΣ

Ήταν νεκρός εδώ και καιρό. Οι ατελείωτες ώρες και μέρες περνούσαν χωρίς να λαμβάνει κανένα δώρο ηδονής ευτυχίας πόνου ή αγάπης. Απονεκρωμένος από κάθε συναίσθημα, από κάθε χαρά ή συγκίνηση.
Είχε μια μανιασμένη επιθυμία να καταστρέψει τα πάντα. Έναν άγριο πόθο να ξεφύγει από τη σφοδρή αθλιότητα της χλιαρής απάθειάς της. Και εκείνη τον έσπρωχνε όλο και πιο βαθειά στη θαλπωρή του διαβολικού της κενού. Χόρευε σε ένα ξέφρενο ρυθμό σαδιστικής ηδονής, προσπαθώντας να εξοντώσει την ίδια του την ύπαρξη. Δίχως οίκτο ή αιδώ. Δίχως τέλος.
Τη μοιραία ημέρα, την ημέρα της κάθαρσης, λουσμένος στο ξημέρωμα της μοναξιάς, ήταν ήρεμος. Αυτήν τη φορά την είχε σκοτώσει για πάντα. Δεν ένιωθε τύψεις ή ενοχές. Δεν ένιωθε ούτε καν τρόμο. Ο τρόμος τον είχε εγκαταλείψει εδώ και πολύ καιρό, παραχωρώντας ιπποτικά τη θέση του στην εμμονή.
Την τοποθέτησε με περίσσια προσοχή στη μπανιέρα, έβγαλε από πάνω της το ξεραμένο αίμα και κομμάτια πολτοποιημένης σάρκας με καυτό νερό και σαπούνι. Την άδειασε από όλα τα εντόσθια, τρυφερά, σχεδόν ευλαβικά. Σα να την ετοίμαζε για κάποια επίσημη, πανηγυρική τελετή. Την όρισε βασίλισσα του κρεβατιού και έμεινε να την κοιτάει με τις ώρες. Ήταν τόσο όμορφη και τόσο αποκρουστικά σφαγμένη!
Είχε καταφέρει να αποσυνθέσει το σώμα της με απανωτές μαχαιριές. Το μαχαίρι μπαινόβγαινε στην περιούσια σάρκα ξανά και ξανά με τρομακτική προσήλωση. Η σάρκα σχεδόν στάλαζε, ξεκόλλαγε από τα οστά και χυνόταν στα μυρωδάτα σεντόνια. Μικρά κομματάκια οσίου κρέατος ήταν διάσπαρτα παντού. Αποτρόπαιο! Την είχε σχεδόν πολτοποιήσει. Η αποφορά της λιωμένης σάρκας γέμιζε τον αέρα του δωματίου, πότιζε τα σεντόνια και τους τοίχους. Ήταν τόσο έντονη που τώρα πια ταξίδευε έξω από το δωμάτιο. Αυτή η τόσο λατρευτή αποφορά είχε ξεχυθεί στους δρόμους και αναζητούσε δικαιοσύνη.
Ως το απόβραδο είχε πάρει μια τρομακτική απόφαση. Όλη νύχτα την έκοβε μικρά-μικρά κομματάκια. Ως το ξημέρωμα είχε καταβροχθίσει ένα ολόκληρο πόδι.
Ήθελε να βρει τη λύτρωση να αδειάσει τη ψυχή του από όλες τις συμφορές, και να κρατήσει μόνον αυτή για πάντα μέσα του. Αυτήν. Την αγαπημένη.
Αποκοιμήθηκε χορτασμένος από μια λυτρωτική συντριβή. Όμως, σαν ξύπνησε ένας αδυσώπητος χορός μαρτυρίου είχε στηθεί μέσα στο κεφάλι του. Η κάθε λέξη της σκέψης του, ποδοπατούσε το αρρωστημένο του μυαλό. Πετάχτηκε από το κρεβάτι θέλοντας να ουρλιάξει και αναρωτήθηκε: « Μου απάντησε ποτέ αν αληθινά μ΄ αγάπησε? Μου απάντησε? Τι έχω κάνει? τι έβαλα στις φλέβες μου? Το ελιξίριο της σωτηρίας ή το κολασμένο δηλητήριο της αμφιβολίας?»
Όχι, δεν είχε προλάβει να του απαντήσει. Χαμένη μέσα στο λαβύρινθο του Εγώ της δεν είχε δώσει ποτέ τόση σημασία σε άλλο πλάσμα.
Και τώρα? Tώρα? Που είναι η λύτρωση που περίμενε? Η επιστροφή της χαμένης αθωότητας? Το πικρό δηλητήριο της αμφιβολίας είχε εισβάλει στις φλέβες του για πάντα. Η αγάπη της, η αφοσίωσή της θα παρέμεναν για πάντα ένα άλυτο μυστήριο.
Αυτή ήταν τώρα η παράφορη καταδίκη του. Έμπαινε πάλι σε έναν κυκεώνα συναισθημάτων αναζητώντας απελπισμένα απαντήσεις. Όμως εκείνη, η λατρευτή του, δεν ήταν εκεί να του τις δώσει. Θεέ μου, τι είχε κάνει? Τίποτα από όλη αυτή τη βαρβαρότητα δεν ήταν ωφέλιμο για να βρει τη λύτρωση. Έπρεπε να τη φέρει πίσω, έστω για ένα λεπτό. Μόνο για μια απάντηση. Έπρεπε να υπάρχει μια έξοδος από αυτήν την απερίγραπτη κόλαση.
Ένιωσε σφοδρή, ανυπόφορη οδύνη μέσα στην άθλια αποκτήνωση του. Και τότε μια απέραντη αυτοκρατορία του παρέδωσε το κλειδί της: Η αυτοκρατορία της παράλυσης…
Του ήταν ξεκάθαρο πλέον. Όλα ήταν πολύ χειρότερα από πριν. Πέρασε μέσα από αυτήν την σκοτεινή κόλαση του άγριου φόνου για να ανακαλύψει τη ματαιότητά του. Η γαλήνη που τόσο απεγνωσμένα έψαχνε του γελούσε ειρωνικά καθώς αποκρίνονταν για πάντα από κοντά του. Είχε μείνει μόνος με τη μισοφαγωμένη νεκρή που είχε λατρέψει, και η ερημιά του φρικτού της θανάτου του πάγωνε τη σκέψη.
Τώρα πια δεν επιθυμούσε τίποτα άλλο από την εξόντωση και τη τιμωρία του. Δεν ήθελε να διασχίσει και πάλι την κόλαση. Αναζητούσε για άλλη μια φορά τη λύτρωση. Και Εκείνη θα ήταν για πάντα μέσα του.

ΠΩΣ ΝΑ ΑΝΤΕΞΕΙ ΤΟΣΟ ΕΡΩΤΑ?


Σε επόμενο post και οι στίχοι ενός αγαπημένου τραγουδιού που συνόδευε στο μυαλό το παραπάνω κείμενο.


Καλό 3ήμερο σε όλους!

HISTORIA DE UN AMOR

Ya no estas mas a mi lado corazon,
Y en el alma solo tengo soledad,
Y si ya no puedo verte,
Porque dios mi hiso quererte,
Para hacerme sufrir mas.
Siempre fuistes la razon de mi existir,
Adorarte para mi fue religion,
En tus besos encontraba,
El calor que me brindabas,
El amor y la pasion.

Es la historia de un amor,
Como no hay otro igual,
Que me hiso comprender,
Todo el bien, todo el mal.
Que le dio luz a mi vida,
Apagandola despues,
Ay! Que vida tan obscura,
Sin tu amor no vivire.

Ya no estas mas a mi lado corazon,
Y en el alma solo tengo soledad,
Y si ya no puedo verte,
Porque dios mi hiso quererte,
Para hacerme sufrir mas.

Es la historia de un amor,
Como no hay otro igual,
Que me hiso comprender,
Todo el bien, todo el mal.
Que le dio luz a mi vida,
Apagandola despues,
Ay! Que vida tan obscura,
Sin tu amor no vivire.

Ya no estas mas a mi lado corazon,
Y en el alma solo tengo soledad,
Y si ya no puedo verte,
Porque dios mi hiso quererte,
Para hacerme sufrir mas, sufrir mas, sufrir mas ...

Το όνομά μου ήταν... το δικό σας?

Το πρώτο κέιμενό μου από το σεμινάριο. Καλή μας συνέχεια!

Περνώντας από τη φωτεινή λεωφόρο, έπεσα μέσα στα απόνερα του σούρουπου. Βιαστικά - αφηρημένα – φευγαλέα, όπως πάντα.
Το ταξίδι σπάνια ζωντανεύει. Μόνο ο προορισμός έχει πια σημασία. Και τα δέντρα, και τα ποτάμια και τα βουνά που περνάς, το ίδιο με τα απόνερα. Βιαστικά - αφηρημένα – φευγαλέα, όπως πάντα.
Ο χρόνος που (ποτέ) δεν έχεις τα αλλάζει όλα μαγικά. Και τις εικόνες και τις θύμισες. Και αυτά που έφυγαν και αυτά που θα έρθουν. Και τότε όλα μπαίνουν σε μια γραμμή, σε μια ευθεία που πάει να συναντήσει την αρχή της, και μοιραία, χωρίς να το αντιληφθείς, πριν προλάβεις να κοιτάξεις να αποτυπώσεις να μυρίσεις, γίνεται κύκλος. Και ο κύκλος αποκτά ουρά. Και όλο αυτό μαζί γίνεται θηλιά. Και τότε?
Τότε βγάζεις το μαχαίρι, το μαχαίρι της νιότης, της ελευθερίας, της ζωής και την κόβεις.. Και τότε καταργείς για μια στιγμή το χρόνο και τα σύνορα του φόβου και του πρέπει και του γιατί και ΞΑΝΑΘΥΜΑΣΑΙ!
Θυμάσαι ότι ο χρόνος δεν υπήρχε. Και άρα δεν υπάρχει ποτέ?
Λάθος σου τα έχουν μάθει μικρέ! Και εσύ τότε αρχίζεις πάλι να χτίζεις τη γραμμή που κυνηγάει την ουρά της και γίνεται κύκλος, και γίνεται θηλιά και γίνεται κόμπος.
Αλλά πριν προλάβει να σε πνίξει έχει έρθει το παιδάκι που δεν ήξερε από χρόνο, δεν ήξερε από Βιαστικά - αφηρημένα – φευγαλέα, και σε λυτρώνει. Και σου θυμίζει!
Σου θυμίζει το χρόνο – που δεν υπάρχει- που περνούσες από τα απόνερα σα να περνάς από λίμνη και βουνό και θάλασσα. Που όλα είναι ανοιχτά, και εφικτά και δυνατά. Και άγνωστα. Και τότε τα βλέπεις όλα από την αρχή. Που δεν υπάρχει γιατί είναι κύκλος. Γιατί δεν βλέπεις τίποτα. Γιατί έχει πολύ φως μέσα στα μάτια σου. Και ο ήλιος – αυτός ο ζωοδότης, ο έρωτας, η ζωή η ίδια- είναι παντού. Όπως είναι πάντα. Αλλά τώρα επέλεξες να τον αφήσεις να έρθει μέσα σου και να καταργήσει το χρόνο. Το φόβο. Την πίκρα.
Και είναι μόνο καλοκαίρι. Όπως πρέπει. Όπως πάντα ήταν. Συμβάσεις? Ναι, και λοιπόν? Δεν είναι αυτό που θέλεις και ξέρεις ότι δεν σε έχει κερδίσει αυτό. Δεν είσαι μέσα σε αυτό. Τι πειράζει αν το έχεις δίπλα σου? Δεν είσαι αυτό.
Και συνεχίζεις το ταξίδι στη λεωφόρο. Ούτως ή άλλως τα πιο πολλά που ξέρεις σε κάνουν πιο χαρούμενο? Πιο ευτυχισμένο? Όχι, σε κάνουν να θες. Και αυτό σε γεμίζει αγωνία. Και ο κύκλος διευρύνεται. Η διάμετρος ανοίγει, και ανοίγει… τείνει προς το άπειρο. Και στο τέλος κυνηγάς την ουρά της γραμμής, που γίνεται κύκλος, που γίνεται θηλιά, που γίνεται κόμπος. Που όμως δεν σε πνίγει.
Και αυτή η επαναληψημότητα πρέπει να έχει τέλος. Που δεν θα έρθει να σε βρει αυτό. Που θα το δώσεις εσύ. Γιατί τώρα πια ξέρεις. Και ίσως όχι όλα. Σίγουρα όχι όλα. Για αυτό θέλεις να αρχίσεις πάλι να ταξιδεύεις. Γιατί ο αγώνας δεν έχει ποτέ τέλος. Και η χαρά και ο πόνος, και ο φόβος, και τα δάκρυα, και η απελπισία, και η αγάπη, και η απελπισία, και το σκοτάδι και το φως, και η απελπισία. Και η ζωντάνια, και οι μυρωδιές. Και η επανάληψη. Συσσώρευση. ΤΕΛΟΣ.