ΤΟ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΜΟΥ ΠΑΙΔΙΚΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ

Λένε. Η ζωή είναι παιχνίδι. Και ο έρωτας είναι. Παιχνίδι. Ταξιδεύω σκίζοντας το σκοτάδι. Αφήνω μια λεπτή χρυσή γραμμή για να τη δεις. Να την πιάσεις. Να πιαστείς. Να με βρεις. Αλλά δε συναντιόμαστε.
Γιατί δεν περιμένω. Δεν έχω υπομονή. Και όλο είμαι στο επόμενο.
Που πάλι τρέχεις να έρθεις. Ή μήπως έτσι απλά νομίζω?
Μήπως τελικά εσύ κρατάς το νήμα. Αμετακίνητος πάνω στο χάρτη του νησιού με το θησαυρό. Και εγώ απλά, σα να πλέκω γαϊτανάκι, στροβιλίζομαι. Και είσαι. Και πάω. Και απλά σε βλέπω από αλλού. Και εσύ απλά είσαι. Εκεί που πάντα ήσουν. Αλλά νομίζω ότι έρχεσαι. Αλλάζει απλά το φόντο?
Ποιος ορίζει το αγαπημένο μου παιδικό παιχνίδι. Έχω γίνει το παιχνίδι του μυαλού μου? Γιατί είσαι ήρεμος. Το αγαπημένο μου παιχνίδι. Και σταθερός. Το παιχνίδι του πόθου. Και αυστηρός. Το παιχνίδι της εξουσίας. Και απόμακρος. Το παιχνίδι του φόβου.
Δεν πρέπει να είναι πάλη. Ούτε αγώνας. Το παιχνίδι αρχίζει. Ποιος θα πληγώσει πιο πολύ τον άλλο? Και πόσο ο πόνος θα κρατάει. Και έρχεται η παραίτηση. Αλλά κρατάω το νήμα. Γιατί δε μπορώ. Στο παιχνίδι του μυαλού, δίνω συνέχεια. Το παιδί που έχω παίζει. Δεν γίνεται αλλιώς.
Και χάνω το αγαπημένο μου παιχνίδι. Χάνεις τη ψυχραιμία. Χάνω τη γοητεία. Χάνεις τη καθαρότητα. Χάνω τη διάταξη. Χάνεις το λυτρωτή σου. Και σε χάνω.