Τρίτη 8 Μαΐου 2007

ΓΙΑ ΤΟΝ ΗΛΙΑ

Ο ΠΡΩΤΟΣ ΚΑΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΕΡΩΤΑΣ
Σε γνώρισα μια κρύα νύχτα
Σκοτεινή
Δεν ήξερα
(πως?)
Μαζί θα σβήναμε
Τη δίψα μας για αγάπη
(πώς να ξέρω?)
Μαζί από τότε
Σε δρόμους αταξίδευτους
(μαζί)
Δε σε περίμενα
Με έψαχνες, μου είπες
(που?)
Χαρά γεμίζουν τα μάτια
Λαχτάρα το στόμα
Πόνος
Μη φύγεις
(που να ξέρω?)
Φόβος
Στην καρδιά
(μη φύγεις!)
Φοβάμαι που είμαι εδώ
Και μαθαίνεις
Μου μαθαίνεις
Να δίνω
Μαθαίνεις
Να παίρνεις
Σκοτάδι, φώς
Αντέχεις
Κι εγώ μαζί
Γυρίζουμε γύρω
Από το γαϊτανάκι
Που υφαίνω

(υφαίνεις?)
Γιορτή
Και
Πόνος
Δε
Θέλω
Να
Πονάς
(πώς να το κάνω?)

2 σχόλια:

Antoin... είπε...

Καλημέρα..!
Κάτι ξέρω εγώ και δεν σηκώνω πράμα πριν το διαβάσω στο μάθημα.
Μετά το ενδελεχές ξεγύμνωμα στην ταράτσα, τι μένει για μας?

Μια βόλτα στο πάρκο...

Passionaria είπε...

Antoin μου! Τι να πω. .. με πιάσανε στα πράσα! Εμ, από εμένα κρύφτηκα καλά, από την ομάδα ποτέ! Πράγματι, ήταν κάτι στο πόδι, ρηχό, λίγο. Κάτι που δεν έγραψα με μεγάλη έμπνευση και όρεξη. Δε θα φαινόταν? E, φάνηκε!
Με λίγα λόγια τον ήπιαμε :)
Δεν πειράζει όμως, το πήρα το μάθημά μου… πάμε για άλλα.
Την αγαπάω πολύ πολύ την ομάδα μου και χαίρομαι να μου βάζουν τέτοιο χέρι. Σημαίνει ότι μ΄αγαπάνε και αυτοί.
Τι ωραία, στην ταράτσα, τι μαγικά… κανένας δεν ήθελε να φύγει.. ούτε καν ο F! :)
Χάρηκα πολύ που ήσουν εκεί!