Το όνομά μου ήταν... το δικό σας?

Το πρώτο κέιμενό μου από το σεμινάριο. Καλή μας συνέχεια!

Περνώντας από τη φωτεινή λεωφόρο, έπεσα μέσα στα απόνερα του σούρουπου. Βιαστικά - αφηρημένα – φευγαλέα, όπως πάντα.
Το ταξίδι σπάνια ζωντανεύει. Μόνο ο προορισμός έχει πια σημασία. Και τα δέντρα, και τα ποτάμια και τα βουνά που περνάς, το ίδιο με τα απόνερα. Βιαστικά - αφηρημένα – φευγαλέα, όπως πάντα.
Ο χρόνος που (ποτέ) δεν έχεις τα αλλάζει όλα μαγικά. Και τις εικόνες και τις θύμισες. Και αυτά που έφυγαν και αυτά που θα έρθουν. Και τότε όλα μπαίνουν σε μια γραμμή, σε μια ευθεία που πάει να συναντήσει την αρχή της, και μοιραία, χωρίς να το αντιληφθείς, πριν προλάβεις να κοιτάξεις να αποτυπώσεις να μυρίσεις, γίνεται κύκλος. Και ο κύκλος αποκτά ουρά. Και όλο αυτό μαζί γίνεται θηλιά. Και τότε?
Τότε βγάζεις το μαχαίρι, το μαχαίρι της νιότης, της ελευθερίας, της ζωής και την κόβεις.. Και τότε καταργείς για μια στιγμή το χρόνο και τα σύνορα του φόβου και του πρέπει και του γιατί και ΞΑΝΑΘΥΜΑΣΑΙ!
Θυμάσαι ότι ο χρόνος δεν υπήρχε. Και άρα δεν υπάρχει ποτέ?
Λάθος σου τα έχουν μάθει μικρέ! Και εσύ τότε αρχίζεις πάλι να χτίζεις τη γραμμή που κυνηγάει την ουρά της και γίνεται κύκλος, και γίνεται θηλιά και γίνεται κόμπος.
Αλλά πριν προλάβει να σε πνίξει έχει έρθει το παιδάκι που δεν ήξερε από χρόνο, δεν ήξερε από Βιαστικά - αφηρημένα – φευγαλέα, και σε λυτρώνει. Και σου θυμίζει!
Σου θυμίζει το χρόνο – που δεν υπάρχει- που περνούσες από τα απόνερα σα να περνάς από λίμνη και βουνό και θάλασσα. Που όλα είναι ανοιχτά, και εφικτά και δυνατά. Και άγνωστα. Και τότε τα βλέπεις όλα από την αρχή. Που δεν υπάρχει γιατί είναι κύκλος. Γιατί δεν βλέπεις τίποτα. Γιατί έχει πολύ φως μέσα στα μάτια σου. Και ο ήλιος – αυτός ο ζωοδότης, ο έρωτας, η ζωή η ίδια- είναι παντού. Όπως είναι πάντα. Αλλά τώρα επέλεξες να τον αφήσεις να έρθει μέσα σου και να καταργήσει το χρόνο. Το φόβο. Την πίκρα.
Και είναι μόνο καλοκαίρι. Όπως πρέπει. Όπως πάντα ήταν. Συμβάσεις? Ναι, και λοιπόν? Δεν είναι αυτό που θέλεις και ξέρεις ότι δεν σε έχει κερδίσει αυτό. Δεν είσαι μέσα σε αυτό. Τι πειράζει αν το έχεις δίπλα σου? Δεν είσαι αυτό.
Και συνεχίζεις το ταξίδι στη λεωφόρο. Ούτως ή άλλως τα πιο πολλά που ξέρεις σε κάνουν πιο χαρούμενο? Πιο ευτυχισμένο? Όχι, σε κάνουν να θες. Και αυτό σε γεμίζει αγωνία. Και ο κύκλος διευρύνεται. Η διάμετρος ανοίγει, και ανοίγει… τείνει προς το άπειρο. Και στο τέλος κυνηγάς την ουρά της γραμμής, που γίνεται κύκλος, που γίνεται θηλιά, που γίνεται κόμπος. Που όμως δεν σε πνίγει.
Και αυτή η επαναληψημότητα πρέπει να έχει τέλος. Που δεν θα έρθει να σε βρει αυτό. Που θα το δώσεις εσύ. Γιατί τώρα πια ξέρεις. Και ίσως όχι όλα. Σίγουρα όχι όλα. Για αυτό θέλεις να αρχίσεις πάλι να ταξιδεύεις. Γιατί ο αγώνας δεν έχει ποτέ τέλος. Και η χαρά και ο πόνος, και ο φόβος, και τα δάκρυα, και η απελπισία, και η αγάπη, και η απελπισία, και το σκοτάδι και το φως, και η απελπισία. Και η ζωντάνια, και οι μυρωδιές. Και η επανάληψη. Συσσώρευση. ΤΕΛΟΣ.