Όταν η μητέρα της μπήκε στο δωμάτιο, η Μαρία ήταν ήδη ξαπλωμένη αγκαλιά με την αγαπημένη της κούκλα. Την κοίταξε και χαμογέλασε.
«Θέλεις να βάλω την κούκλα σου στο καλάθι για να κοιμηθείς? “ Την ρώτησε.
«Όχι» αποκρίθηκε σχεδόν απειλητικά η Μαρία. «Είναι το παιδί μου!».
«Πολύ βιάζεσαι μικρή μου!» Της είπε η μάνα της και αφού την φίλησε επέστρεψε στο σαλόνι όπου την περίμεναν οι καλεσμένοι.
«Η κόρη μου βιάζεται να μεγαλώσει», είπε όλο χαμόγελα και καμάρι. Και οι μεγάλοι άρχισαν να σχολιάζουν και να μιλάνε για όλα αυτά τα καθημερινά που μιλάνε συνήθως.
Η Μαρία δεν άκουγε και δεν την ένοιαζε. Σκεφτόταν πως όταν θα μεγάλωνε θα ήθελε να γίνει μάνα.
Να φροντίζει, να προσέχει, να κανακεύει, να μαλώνει, να ενθαρρύνει, να αγκαλιάζει, να φυλάει, να παλεύει, να είναι εκεί για όλα όσα αγαπάει.
Πέμπτη 22 Φεβρουαρίου 2007
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
3 σχόλια:
Καλησπέρα,
βλέπω μια αλλαγή στο κείμενο σου, άλλαξες τον επίλογο; Αν θυμάμαι καλά έκλεινες με το "Η Μαρία δεν άκουγε και δεν την ένοιαζε. Σκεφτόταν πως όταν θα μεγάλωνε θα ήθελε να γίνει μάνα." Οπως και να'χει είναι πολύ δυνατό και γεμάτο συναισθηματικά κείμενο. Μ'αρέσει επίσης πολύ που συνοδεύεις τα κείμενα σου με τραγούδια! Μιλάς γαλλικά; Είχα καιρό να χαρώ ένα γαλλικό τραγούδι. Σ'ευχαριστώ γιάυτό. Να σαι καλά :)
Δεν άλλαξα κάτι. Απλά νομίζω ότι το θα ήθελε να γίνει μάνα, είναι τόσο πολύ πιο δυνατό που αυτό μένει...
Ναι μιλάω λίγα γαλλικά, ισπανικά, αγγλικά...
Ελπίζω να σου άρεσε το mon amie la rose..
cheerio!
Hello again :)
Μάλλον έτσι είναι, είναι τόσο δυνατή αυτή η φράση που την συγκράτησα ως κλείσιμο.
Αν μιλούσες απλά λίγα γαλλικά, δεν νομίζω ότι θα ήταν εύκολο να καταλαβεις ένα τραγούδι, μάλλον μιλάς καλά ;)
Ισπανικά θέλω πολύ να μάθω, αλλά που χρόνος! Ελπίζω πάτνως ότι κάποια στιγμή θα βρω το χρόνο.
Δημοσίευση σχολίου