ΥΠΟΒΡΥΧΙΑ ΦΩΤΙΑ

Άχαρη μέρα, μουντή. Σα να έκλεψε κάποιος τον ενθουσιασμό. Σα να μην υπάρχει χαμόγελο. Το κατάπιε ο λύκος που δεν ήξερε τι κάνει. Για να με κάνει να ζω σε κάτι που δεν είναι αυτό που νόμιζα. Να περιμένω μια συγνώμη και να μη ξέρω από πού. Κάτι έχει χαθεί.
Ένα κομμάτι από το παζλ που κύλισε κάτω από τον καναπέ και δεν το βρήκε κανείς. Μια σοκολάτα που πέταξα στα σκουπίδια. Γιατί έληξε. Κάτι μου έχουν πάρει. Ληστές της προσμονής και των υποσχέσεων. Μισά. Περίεργα. Ακατάληπτα.
Ένα ποτάμι που κύλησε, έτρεξε, σταμάτησε στη φλόγα-πυρκαγιά, την έσβησε με ασημένιες λάμψεις οργής και πόνου. Με μελωμένες κουβέντες αναζήτησης. Χωρόχρονος που ταξιδεύει στο σύμπαν. Με το πλοίο φάντασμα. Που αγκυροβολεί στα λιμάνια της μνημολίθης..
Εναλλασσόμενη τάση. Επικίνδυνη ανάταση. Σωστό και λάθος αγκαλιασμένα, χορεύουν στο λυκόφως της αμφιβολίας. Χορό ερωτικό, κατάκτηση, πάθος, μοίρα. Ένα φτερό στον αέρα αιωρείται μαζί τους. Χορεύει και αυτό. Προσπαθεί με το χορό να πετάει. Αν σταματήσει θα πέσει. Αλλά αν κουραστεί θα αγανακτήσει.
Παγίδα. Παγίδα αδιόρατη. Όμορφο πέπλο μοναξιάς. Ιστός αράχνης από μολύβι και άμμο. Μια βουτιά στα μανιασμένα νερά όταν δύει ο ήλιος. Και να μη ξέρεις αν θα ανέβεις πάλι στην επιφάνεια. Επιφάνεια.. όχι διάφανη.
Το μπουμπούκι που αυτοπυρπολήθηκε όταν έμαθε πως όλο το χρόνο γεννιόταν για να το κόψει το ανίερο χέρι σε μια στιγμή. Ο κύκλος του παραλόγου. Τα άλογα όταν τρέχουν ξέρουν ότι θα σταματήσουν? Αν ήμουν άλογο θα έτρεχα για πάντα…Κόντρα στον άνεμο, με τη χαίτη να ανεμίζει στα λιβάδια που δεν έχουν φράχτες.

Και τα δάκρυα που θα κυλήσουν ένα ματωμένο πρωινό θα ποτίζουν τον τάφο από χώμα, που έχει σκαλίσει η μωβ πεταλούδα με τα δόντια της θυσίας. Και θα λένε όλοι πως στο τέλος το καλό έχει νικήσει. Και όλοι θα είναι χαρούμενοι. Και ψεύτικοι. Και αδιάφοροι. Και ψεύτες. Και λίγοι. Και άτολμοι. Και ψεύτες.