Δε μου ταιριάζει
Και ας κοιμήθηκα
Δεν ξεκουράστηκα
Δεν έφυγα
Εδώ ήμουν
Εδώ. Αλλά άλλού
Χάνοντας τις δυνάμεις
Που μάζευα
Ανακωχή
Δεν την επέλεξα
Δεν είμαι εγώ
Είμαι πολεμίστρια
Μαχητής
Και αυτό έκανα
Πόλεμο
Όχι ανακωχή
Με εμένα
Με το πρέπει
Και το τώρα
Που ήθελα να γίνει χτες
Για να μη γίνει αύριο
Μα θα νικήσω
Κι αυτήν τη μάχη
Όπως έχω μάθει
Όπως κάνω
Πάντα
Στο τέλος
Που δεν έρχεται
Γιατί σε κάθε τέλος
Ένα αύριο γεννιέται
Και περιμένει
Να με κουράσει
Να το κερδίσω
Από την αρχή
Δεν κάνω άλλη
Ανακωχή
6 σχόλια:
Καλημέρα, χρόνια πολλά :)
τι έγραψες πάλι; Εγώ περνάω κρίση κι εσύ μου δίνεις μια και ακυρώνεις την ανακωχη!!! Σ'ευχαρστώ μικρή, το είχα ανάγκη :)
ΚΑΛΗΜΕΡΕΣ ΚΑΛΗΜΕΡΕΣ!
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!
Καμία ανακωχή...
Δε βοήθησε ποτέ και τίποτα..
ΑΝΑΚΩΧΕΣ ΤΕΛΟΣ!!
ΦΙΛΙΑ!
Επέστρεψα! Πολύ καλό. Εγώ έτρωγα και οι οπτικές σου γωνίες γύριζαν. Έφαγα τόσο που εγώ πια δεν έχω γωνίες. Μόνο καμπύλες.
βρε βρε.. που είσαι εσύ? κι εγώ τις γωνίες για αυτό τις έβαλα στο κέιμενο... δεν έχω καμία πάνω μου πλέον :)
Μετά απο τα μεγάλα όχι σε μικρά ναι(;), έρχεται η ανακωχή! Δεν είναι η επέτειος του όχι να τη γιορτάσει κανείς με παρελάσεις... Η πρόθεση στη λέξη ανακωχή υποδηλώνει μία επανάληψη, το υπόλοιπο μου θυμίζει γωνίες οπτικές και μη. Όταν κάποιος τοποθετείται στα πράγματα έχει τη δική του οπτική, αλλά αν δε μπει στα παπούτσια του άλλου και δε συμμεριστεί δεν είναι έτοιμος και να μοιραστεί αντιλήψεις, φόβους, κενά, ακόμα και ελλείψεις και παραλήψεις. Πόσο μάλλον επαναλήψεις! Κάπου εκεί ανάμεσα το τέλος που περιμένει το αύριο σα βέλος, ή μπορεί να το περιμένεις και εσυ να σε απαλάξει σα βέλος απο το σήμερα και το χθές που δε σου είναι αρεστό και αρκετό... Αλλά περίμενωντας τους βαρβάρους εξημερωνόμαστε ή ξεχνιόμαστε αναμεσα στις στιγμές που προσπερνούν και δε δίνουμε νόημα στην ύπαρξη τους; Όλο κι όλο που με κρατά στη ζωή είναι η στιγμή, όχι αυτη που δεν έχω ζήσει ακόμα, αλλά αυτή που μοιράζομαι.
-Τα παραπάνω είναι απλά τροφή για σκέψη με αφορμή την ανακωχή. Για άλλες όψεις και αποψεις το βράδυ στο σεμινάριο. Να σαι καλά και να μοιράζεσαι στιγμές με πολεμική ειρήνη και άλλες βρυκολακιασμένες ιστορίες!!!
Τίνα
Τίνα μου,
Η χαρά μου είναι μεγάλη που σε βλέπω στο blog! Καλώς ήρθες!
Ακόμα μεγαλύτερη η χαρά για την πολύτιμη τροφή για σκέψη….
Αποφάσισα, όσο μπορώ, και όσο καταλαβαίνω, να μην κάνω ανακωχές… συντηρούν τα άσχημα πράγματα. Μόνο γροθιές στο μαχαίρι. Μόνο κι ας πονέσω. Γιατί κι ο πόνος ο διαρκής πιο πολύ πονάει.
Οι οπτικές και οι αλήθειες πολλές.. τα συναισθήματα αμέτρητα. Η επιλογή που μπορείς να κάνεις, ΜΙΑ. Όχι μέτρα ημίμετρα..!
Και να και το όχι, πάλι μου βγήκε…
Γιατί μου αρέσουν τόσο πολύ οι βρικόλακες? Γιατί? Δεν ξέρω.. Προβλέπω το βράδυ ο F να μου προτείνει ψυχίατρο :)
Πολλά φιλιά μέχρι το βράδυ!
Δημοσίευση σχολίου