ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΟΧΙ

Όταν ο άνθρωπος είναι ανάποδος....

Έχω ένα μεγάλο όχι μέσα μου που όλα τα καταπίνει.
Και τις γιορτές και τις χαρές, τις λύπες και τους φόβους.
Σα γέννημα παραμυθιού και δράκαινας ανάσα,
Τα καίει όλα μονομιάς χωρίς μεγάλη σκέψη.
Κρεβάτι που δε στρώθηκε ποτέ για να ξαπλώσω,
Και ποίημα που δε γράφτηκε από ψυχής ανάγκη.
Είναι του φόβου θρέψιμο, που κατοικεί εντός μου.
Σαν καταιγίδα τροπική πάνω από το κεφάλι.
Θεριώνει, γιγαντώνεται, το μέσα κατατρώγει.
Και βασανίζει τη ψυχή, το είναι και τη σκέψη.
Αυτό το ΟΧΙ το μικρό ασήμαντο φαινόταν.
Μα τώρα πια με κατοικεί, πέρα απ΄τη θέλησή μου.